ငါ၏သိကၡာတို႔ေၾကမြျခင္းျဖင့္ နတ္သမီးငယ္ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစေသာ္

မူရင္းေရးသားသူ - Xeria @ အခ်စ္တကၠသိုလ္


နံနက္ခင္းေနေရာင္သည္ ေႏြးေထြးစြာျဖင့္ ေလာကေပၚသို႔ျဖာက်ေန၏။ ငွက္ကေလးမ်ား၏ စိုးစီေ မရွိ၊ ျမိဳ႔ျပတြင္ေတာ့ နံနက္ခင္းမ်ား၏ဂီတသည္ လမ္းမေပၚမွ ျဖတ္သန္းသြားလာေနေသာ ကားႀကီး ကားငယ္အသြယ္သြယ္တုိ႔၏ အသံမ်ား၊ ဘတ္စ္ကားမ်ားေပၚမွ စပယ္ယာတုိ႔၏ လူေခၚသံမ်ားစေသာ ဆူညံသံမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ႀကားေနက်ျဖစ္ေသာ အသံမ်ားေႀကာင့္ ဇင္မင္း အိပ္ေပ်ာ္ရာမွႏိုးလာသည္။ ႏိုးသည္ႏွင့္ မထေသးဘဲ တစ္ေယာက္အိပ္စာ ကုတင္ေလးေပၚတြင္ ဆက္လက္လဲေလ်ာင္းကာ သူ႔အခန္းက်ဥ္းေလးထဲကို ေ၀့ႀကည့္ရင္း သူတို႔ အိမ္ တည္ရွိရာ လမ္းကေလးထဲမွ လြင့္ပ်ံလာေသာ အသံဗလံတို႔ကိုနားေထာင္ကာ ျပန္အိပ္ရန္ေတြးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အသိ တစ္ခု၀င္လာသည္ႏွင့္ ကုတင္ေပၚမွ ခ်က္ခ်င္းလူးလဲထကာ ကုတင္ေဘးနားမွ စာႀကည့္စားပြဲတြင္ ၀င္ထိုင္ျပီး စာအုပ္ကို လွန္လိုက္သည္။ စာေမးပြဲ၊ ယေန႔သည္ သူတို႔ ၁၀ တန္းေက်ာင္းသားဘ၀၏ ေနာက္ဆံုးေန႔၊ ဇီ၀ေဗဒဘာသာရပ္ကို ေျဖဆို ရမည့္ေန႔ျဖစ္သည္။
   ယေန႔ျပီးလွ်င္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးႀကီးတစ္ခုျပီးဆံုးသြားျပီဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ႀကိဳတင္စိတ္ကူးယဥ္ကာ လြတ္လပ္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စာက်က္ေနစဥ္ သူ႔အေမက အခန္းထဲ၀င္လာရင္း -
   ‘သား .. ခုနစ္နာရီခြဲေနျပီ .. ေရမိုးခ်ဳိးေတာ့ေလ .. အေမ မနက္စာျပင္ျပီးျပီ’
   ‘အင္းပါ အေမရယ္ .. ခဏေလး .. ဒီတစ္ပုဒ္ျပန္ေႏႊးျပီးရင္ ျပီးျပီ’
   ‘ေအး ေအး .. အေမက ေနာက္က်ေနမွာစိုးလို႔ ေျပာတာပါကြယ္’
   ‘ဟုတ္ကဲ့ပါ အေမရဲ႕ .. ကဲပါ .. သား အခုေရသြားခ်ဳိးပါေတာ့မယ္ .. ဟုတ္ျပီလား’
   ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ စာႀကည့္စားပြဲမွထကာ ေရကန္ရွိရာသို႔လွမ္းသြားေနေသာ သားျဖစ္သူကို ႀကည့္ရင္း ေဒၚ၀င္းျမင့္ မ်က္ႏွာတြင္ ပီတိအျပံဳးမ်ား ျဖာေ၀ေနသည္။ သားျဖစ္သူ ဇင္မင္း ၅ တန္း တက္ေနစဥ္တြင္ ခင္ပြန္းသည္ဆံုးပါး သြားေသာ္လည္း ေနာက္အိမ္ေထာင္ထပ္မျပဳဘဲ တတ္ကၽြမ္းေသာ စက္ခ်ဳပ္ပညာျဖင့္ အိမ္တြင္ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္အေသးေလး ဖြင့္ကာ အေမတစ္ခုသားတစ္ခုဘ၀ျဖင့္ သားျဖစ္သူကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္လာခဲ့ရာ ယခုဆို ၁၀ တန္းစာေမးပြဲႀကီး၏ ေနာက္ဆံုး ေန႔ပင္ ေရာက္ျပီ။ ဇင္မင္းကလည္း သားလိမၼာတစ္ဦး၊ စာႀကိဳးစားေသာ လူငယ္ေလးတစ္ဦးျဖစ္ရာ ၁၀ တန္းစာေမးပြဲကို အခက္အခဲမရွိေအာင္ျမင္မည္ဟု သံသယမရွိယံုႀကည္သည္။ ၁၀ တန္းျပီး၍ တကၠသိုလ္တက္သည့္အခ်ိန္မွသာ ဟူေသာ အေတြး၀င္လာေသာအခါ ေဒၚ၀င္းျမင့္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်မိသည္။
ယခုေခတ္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ားႏွင့္ တကၠသိုလ္စရိတ္ စသည္တို႔ကို ေတြးမိတိုင္း မိမိပိုင္ဆိုင္သမွ်အကုန္ျဖစ္ေသာ အိမ္ကေလးႏွင့္ ေန႔စဥ္လြန္းထိုးလႈပ္ရွားေနရေသာ အပ္ခ်ဳပ္စက္ ေလးကို ႀကည့္ကာ ရင္ေလးမိသည္။ ေဒၚ၀င္းျမင့္ သားျဖစ္သူ၏ အခန္းေပါက္၀တြင္ ရပ္၍ အေတြးပင္လယ္ေ၀ေနစဥ္ ေရခ်ဳိးျပီး အိမ္ေပၚသို႔ျပန္တက္လာေသာ ဇင္မင္းက -
   `အေမ .. အေမ’
   ‘အင္း .. သား .. ေျပာေလ’
   ‘ဒီေန႔ စာေမးပြဲျပီးရင္ သား သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တူတူေလွ်ာက္လည္ခ်င္တယ္ .. အဲဒါ မုန္႔ဖိုးနည္းနည္းေပးပါလား’
   ‘ေႀသာ္ .. အင္းပါ သားရယ္ .. စာေမးပြဲေျဖျပီး အိမ္ျပန္လာမွ ယူတာေပါ့ .. စာေမးပြဲသာ ေသခ်ာေျဖခဲ့ပါကြယ္’
   ေခါင္းညိတ္ျပျပီး အခန္းထဲ၀င္သြားေသာ သားကို ႀကည့္ရင္း ေဒၚ၀င္းျမင့္ မခ်ိျပံဳးျပံဳးမိသည္။ ထို႔ေနာက္ အေတြး မ်ား လက္စသတ္ကာ မနက္စာ ပဲျပဳတ္ႏွင့္ထမင္းေႀကာ္ကို ပန္းကန္ထဲအဆင္သင့္ထည့္ရင္း စားပြဲ၀ိုင္းေလးတြင္ထိုင္ကာ သားျဖစ္သူ ထြက္အလာကိုေစာင့္ေနသည္။ မႀကာခင္ ဇင္မင္းလည္း ေက်ာင္း၀တ္စံုအျဖဴႏွင့္အစိမ္းကို ၀တ္ကာ လြယ္အိတ္ လြယ္ျပီး စားပြဲတြင္လာထိုင္သည္။ မနက္စာကို တိတ္ဆိတ္စြာစားျပီး အေမကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ေက်ာင္းသို႔ထြက္သြားသည့္ သားကို မ်က္ေစ့တဆံုးေငးႀကည့္ျပီးမွ အပ္ခ်ဳပ္စက္တြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ ပါးစပ္လႈပ္ႏိုင္ရန္အတြက္ လက္လႈပ္ရလိမ့္ဦး မည္အလြတ္က်က္ထားေသာ စာမ်ားကို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဇင္မင္း ျပန္ရြတ္ဆိုႀကည့္ေနသည္။ အိမ္ႏွင့္ေက်ာင္းမွာ သိပ္မေ၀းလွ၊ သို႔ေသာ္ နီးလည္းမနီး။ ဘတ္စ္ကား ၄ မွတ္တိုင္စာခရီးျဖစ္၏။ စာေႏႊးေနရာမွ လမ္းမေပၚသို႔အႀကည့္ေရာက္ သြားေသာအခါ အေတြးမ်ားလြင့္သြားသည္။ လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ ဘတ္စ္ကားမ်ား၊ ကုန္တင္ကားလတ္မ်ား၊ ဇိမ္ခံကားမ်ား စသျဖင့္ ကားမ်ဳိးစံုေျပးလႊားေနသည္။ အတန္းထဲမွ ေက်ာင္းသား/သူ အခ်ဳိ႔ကို လာပို႔ႀကိဳျပန္ႀကေသာ ကားမ်ားကိုလည္း ဇင္မင္း မွတ္မိေနျပီျဖစ္သည္။ ေတြးရင္းေငးရင္း ေလွ်ာက္လာစဥ္ ရုတ္တရက္လာစင္ေသာ ရႊံ႕စက္အခ်ဳိ႔ေႀကာင့္ ဇင္မင္း ေဒါသထြက္သြားကာ ေဘးသို႔လွည့္ႀကည့္လိုက္သည္။ လက္သည္တရားခံက အျဖဴေရာင္ Mark II ကားေလးတစ္စင္း။ ထို ကားကိုေတာ့ မည္သူ႔ကားမွန္းမသိ။ ကားအေနာက္မွန္တြင္ ကပ္ထားေသာ Pooh sticker ေလးကိုေတာ့ အေသအခ်ာ မွတ္မိလိုက္သည္။ အက်ီၤၤတြင္ ေပက်ံေနေသာ ရႊံ႕စက္မ်ားကို လက္ျဖင့္ အသာသပ္ကာ ပုဆိုးကိုလွည့္၀တ္လိုက္ရင္း ေတာင္ေတာင္အီအီ ဆက္မေတြးေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းသို႔အျမန္ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။
   လိုအပ္ေသာ ေဘာပင္၊ေပတံ စသည့္ စာေရးကိရိယာမ်ားကိုယူျပီး စာေျဖခန္းထဲသို႔ ၀င္ကာ ေနရာတြင္ ၀င္ထိုင္ လိုက္သည္။ မႀကာခင္ စာေမးပြဲခန္းေစာင့္ဆရာမက စည္းကမ္းမ်ားဖတ္ျပျပီး ေမးခြန္းစာရြက္မ်ား စတင္ေ၀ေပးသည္မွစ၍ တစ္ခန္းလံုးျငိမ္သက္သြားကာ စာေမးပြဲကို အာရံုစိုက္ေျဖေနႀကျပီျဖစ္သည္။ ဇင္မင္းလည္း မိမိရျပီးသားစာမ်ားျဖစ္ေနသည့္ အတြက္ ၀မ္းသာေက်နပ္စြာျဖင့္ ေဇာင္းမွလႊတ္ေသာျမင္းကဲ့သို႔ အားႀကိဳးမာန္တက္ေရးေျဖလိုက္ရာ ၂ နာရီႀကာျပီးေသာ အခ်ိန္တြင္ အားလံုးေရးသားေျဖဆိုျပီးျဖစ္သြား၏။ ျပန္လည္စစ္ေဆးျပီးေနာက္ စိတ္လြပ္လပ္ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ ေဘးဘီ၀ဲယာ ကို ႀကည့္လိုက္ေသာအခါ ႀကံရာမရျဖစ္ေနသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ မ်က္၀န္းအစံုကို ေဘးနားတြင္ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ လိုက္သည္။ ျဖဴ၀င္းႏုဖတ္ေနေသာ မ်က္ႏွာလွေလး၏ နဖူးျပင္ထက္တြင္ ေခၽြးစက္ေလးမ်ားစို႔ေနျပီး မ်က္ႏွာေလးက ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္ေနရွာသည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုေကာင္မေလးက တီးတိုးသံျဖင့္ တစ္စံုတစ္ခုလွမ္းေျပာသည္။ အသံမႀကားရေသာ္လည္း ႏႈတ္ခမ္းအမူအရာကိုႀကည့္ျပီး သူမအား စာျပရန္ေတာင္းဆိုေနေႀကာင္း ဇင္မင္းသေဘာေပါက္သည္။ ထိုသို႔ေသာ မိန္းမလွ တစ္ဦး၏ အကူအညီေတာင္းခံျခင္းကို ျငင္းဆိုရန္ကား ဇင္မင္းဟူေသာ အေကာင္သည္လည္း ေသြးႏွင့္သားႏွင့္လူျဖစ္ေန သည့္အတြက္ မျဖစ္ႏိုင္၊ အပန္းႀကီးလွေသာ အကူအညီလည္း မဟုတ္သည္ႏွင့္ မိမိအေျဖလႊာကို အသာေလးေထာင္ျပ လိုက္သည္။
   ေကာင္မေလး၏ မ်က္ႏွာတြင္ အလြန္၀မ္းသာသြားသည့္အမူအရာမ်ားျဖတ္ေျပးျပီး ဇင္မင္းကို ေက်းဇူးတင္ေသာ အႀကည့္ႏွင့္ လွမ္းႀကည့္သည္။ ဇင္မင္းလည္း ျပန္ျပံဳးျပလိုက္ကာ အခန္းေစာင့္ဆရာမအလစ္တြင္ ေကာင္မေလးဖက္သို႔ အနည္းငယ္ပင္ တိုးလိုက္ေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုေကာင္မေလး၏ ေျခဟန္လက္ဟန္ကိုႀကည့္ကာ အေျဖလႊာကို ဟိုလွန္ ဒီလွန္လုပ္ေပးျပီး ၏သည္မေရြး ကူးေစ၏။ အခ်ိန္ေစ့ေခါင္းေလာင္းထိုးေသာအခါတြင္ေတာ့ ေကာင္မေလး၏ အေျဖလႊာ သည္လည္း ဇင္မင္းအေျဖလႊာ၏ သံုးပံုႏွစ္ပံုခန္႔ ျဖစ္သြားျပီျဖစ္သည္။ က်စရာအေႀကာင္းမရွိေတာ့။ မိမိပစၥည္းမ်ားကို သိမ္း ျပီး ေကာင္မေလးကိုတစ္ခ်က္ျပံဳးျပကာ အခန္းအျပင္သို႔ထြက္လာခဲ့သည္။ စာေမးပြဲျပီးသြားျပီဟူေသာ အသိနဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ က ေျခေထာက္ႏွင့္ေျမႀကီး ထိသည္ဟုပင္မထင္ရေအာင္ ဇင္မင္းကို ႀကြတက္၀မ္းသာေစသည္။
   ‘ဟိတ္ .. ဟိုေကာင္ေလး’
   ခ်ဳိလြင္ေသာ မိန္းကေလးသံတစ္သံကို ႀကားလိုက္ေသာ္လည္း ကိုယ့္ကို ေခၚသည္ဟုမထင္၍ ဆက္ေလွ်ာက္လာ ခဲ့သည္။ ခဏေန သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဘယ္သြားမည္ ဘာလုပ္မည္ကိုပါ ႀကံစည္ရန္ေတြးလိုက္သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ သူ႔ပုခံုး ကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က လာပုတ္၍ လွည့္ႀကည့္လိုက္ေသာအခါ ယခုနက သူ စာျပခဲ့ေသာမိန္းကေလး။ သူ႔ကို ႏွစ္လိုဖြယ္ ျပံဳးျပေနသည္ႏွင့္ သူကလည္း ျပန္ျပံဳးျပလိုက္သည္။ သူမကစ၍ -
   ‘ငါ နင့္ကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာဟာ .. ငါက်က္ထားတာေတြ မတိုးဘူးဟ .. နင္သာ မျပရင္ ငါဒီႏွစ္က်ေတာ့မွာ’
   ‘ရပါတယ္ .. ငါလည္း ကူညီခြင့္ရတာ၀မ္းသာပါတယ္’
   ‘ဟိဟိ .. နင္က ခင္ဖု႔ိေကာင္းတယ္ .. ငါ့နာမည္မွတ္ထား .. ေရႊရည္လင္းလဲ့ .. နင္ကေရာ’
   ‘ငါ့နာမည္က ဇင္မင္း’
   ‘အင္း .. ေပ်ာ္လုိက္တာဟာ .. နင့္ကိုအရမ္းေက်းဇူးတင္တာပဲ .. မုန္႔လိုက္ေကၽြးမယ္ .. သိလား’
   ‘ဟဟ .. အင္းပါ .. အဲဒါဆို ငါကလည္း ေက်းဇူးပါပဲ’
   ‘ေႀသာ္ .. နင္ဘယ္မွာေနတာလဲ .. ဘာနဲ႔ျပန္မွာလဲ .. လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ’
   သူမ၏စကားႀကားမွပင္ ေက်ာင္းအေပါက္၀သို႔ျပန္ေရာက္ေနျပီျဖစ္သည္ကို ဇင္မင္း သတိထားမိသည္။ စကား တေျပာေျပာႏွင့္ သူမ၏ မ်က္ႏွာေလးကို တစ္ခ်က္တစ္ခါခိုးႀကည့္ရင္း ေလွ်ာက္လာသည္မွာ ေဘးဘီကိုပင္မႀကည့္မိ။ ေရႊရည္လင္းလဲ့ကပင္ ဆက္၍ -
   ‘ဟိတ္ .. ဇင္မင္း .. ဘယ္မွာေနတာလဲလို႔ဆို .. ငါျပန္လိုက္ပို႔ေပးမလို႔’
   ‘အဲ .. ရပါတယ္ဟာ .. ငါ့အိမ္က သိပ္မေ၀းပါဘူး .. လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လိုက္မယ္ေနာ္’
   ‘ဟာ .. မရဘူးကြာ .. ငါစိတ္ဆိုးလိုက္မွာေနာ္’
   မူႏြဲ႕ႏြဲ႕ျဖင့္ စိတ္ေကာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေသာ ထိုေကာင္မေလး၏အခၽြဲဒဏ္ကို ဇင္မင္းခံႏိုင္ရည္မရွိေတာ့။ အိမ္ ကို ေကာင္မေလး၏ကားႏွင့္ျပန္ရန္ လက္ခံလိုက္ရသည္။ ဒရိုင္ဘာက ေရွ႕တြင္ေမာင္း၊ သူတို႔ႏွစ္ဦးက အေနာက္ခန္းတြင္ထိုင္ကာ ဇင္မင္းက လမ္းျပလာရင္း သူတို႔လမ္းက်ဥ္းေလးထိပ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ တြင္ေတာ့ -
   ‘ေရႊရည္ .. ငါ ဒီနားပဲဆင္းလိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္ .. လမ္းကက်ဥ္းေတာ့ ျပန္ထြက္ရခက္ေနဦးမယ္’
   ‘အာ .. နင္ကလည္း’
   ‘အေကာင္းေျပာတာပါ ေရႊရည္ရဲ႕ .. မယံုရင္ ဒရိုင္ဘာဦးေလးႀကီးကိုေမးႀကည့္’
   ‘ေအးပါ ေအးပါ .. အဲဒါဆို ဘယ္အိမ္လဲေတာ့ ေျပာျပထား’
   ‘အင္း .. ညာဘက္ ေလးအိမ္ေက်ာ္က မုန္႔ဆိုင္ေလးေတြ႕လား .. အဲအိမ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အိမ္ပဲ .. ေသးေသး ေလးပါဟာ’
   ‘အင္းပါ .. ဟုတ္ပါျပီ .. အဲဒါဆို ငါသြားျပီေနာ္ .. see you’
   ကားေပၚမွလက္ျပသြားေသာ သူမကို ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းေပၚရပ္ကာ လက္ျပန္ျပရင္း လမ္းထဲသို႔၀င္ခဲ့သည္။ အိမ္ေပၚသို႔ ေရာက္ေသာအခါ အျပံဳးႏွင့္ဆီးႀကိဳလ်က္ရွိေသာ အေမ့ကို ျပန္ျပီး အားရပါးရျပံဳးျပလိုက္သည္။ ေဒၚ၀င္းျမင့္က -
   `သားေလး .. ေျဖႏိုင္ခဲ့တယ္မလား’
   ‘ဟုတ္ .. အေမ .. ဂုဏ္ထူးေတာင္ထြက္ရင္ထြက္မွာဗ် .. ဟဲဟဲ’
   ‘အေမ့သားေလးက ေတာ္လိုက္တာ’
   ‘ဒါေပါ့ .. အေမ့သားပဲဟာ .. အေမ .. သားကို မုန္႔ဖိုးေပးပါဦး .. သံုးစရာရွိရင္ရွိမွာမို႔’
   ‘အင္း သား .. မနက္က မီးဖိုေခ်ာင္အတြက္ ၀ယ္စရာရွိတာ၀ယ္လိုက္တာ တစ္ေထာင္ပဲပိုေတာ့တယ္ သားရယ္ .. အဲဒါ ၅၀၀ ပဲယူလိုက္ေလ .. ေနာ္ သား’
   ‘အေမကလည္း .. ေတာ္ပါျပီ .. မယူေတာ့ဘူး .. သြားလည္းမသြားေတာ့ဘူး .. သားအိပ္ေတာ့မယ္မ်က္ႏွာညွိဳးညွိဳးျဖင့္ အခန္းထဲ၀င္သြားရွာေသာ သားျဖစ္သူကိုျမင္ေတာ့ ေဒၚ၀င္းျမင့္ စိတ္မေကာင္း။ တခါတေလမွ ပူဆာေသာ သား၏ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္ေပမယ့္ တစ္ရက္ထမင္းသံုးနပ္အတြက္ အလ်ဥ္မီေအာင္ပင္ မနည္းႀကီး ႀကိဳးစားေနရေသာ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ေတြးကာ ၀မ္းနည္းမိသည္။ သားျဖစ္သူ သိတတ္၍ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့သည္ကို နားလည္ေသာေႀကာင့္ ပို၍ ၀မ္းနည္းသည္။ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ အပ္ခ်ဳပ္စက္ေလးရွိရာသို႔သြားထိုင္ကာ လုပ္စရာရွိ သည္ကို ဆက္လုပ္ေနသည္။ တစ္နာရီခန္႔ႀကာေသာအခါ အိမ္ေရွ႕သို႔ ကားတစ္စီးထိုးဆိုက္လာသည္။ စူးစမ္းစိတ္ႏွင့္ ေဒၚ၀င္းျမင့္ လွမ္းႀကည့္ေနစဥ္ ကားေပၚမွ ၁၅ ႏွစ္ ၁၆ ႏွစ္ခန္႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဆင္းလာျပီး အိမ္ေပါက္၀သို႔ တက္လာကာ -
   ‘အန္တီ .. ဒါ ဇင္မင္းတို႔အိမ္လား မသိဘူးရွင့္’
   ‘ေအး .. ဟုတ္တယ္ကြယ့္ .. သမီးက ဇင္မင္း သူငယ္ခ်င္းလား’
   ‘ဟုတ္ကဲ့ရွင့္ .. ဇင္မင္းနဲ႔ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါ အန္တီ’
   ‘ေႀသာ္ .. ေအး ေအး .. သား အိပ္ေနတယ္ .. အန္တီ ႏိႈးေပးမယ္ .. ခဏ’
   ဇင္မင္း၏ အခန္းထဲသို႔ ေဒၚ၀င္းျမင့္ ၀င္သြားျပီး -
   ‘ဇင္မင္း .. သား .. ထဦး .. သားဆီ ဧည့္သည္လာတယ္’
   ဇင္မင္းက အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ -
   ‘အာ .. ဘယ္ကဧည့္သည္လဲ .. အေမရ’
   ‘မသိဘူးေလကြယ္ .. ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပဲ’
   ထိုစကားႀကားသည္ႏွင့္ ဇင္မင္းတစ္ေယာက္ အိပ္ယာမွခုန္ထကာ မ်က္ႏွာကို လက္ျဖင့္ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ပြတ္လိုက္ျပီး အခန္းျပင္သို႔ ထြက္သြားသည္။ သူထင္ထားသည့္အတိုင္းပင္။
   ‘ဟာ .. ေရႊရည္ .. ငါ့ဆီလာတာလား’
   ‘ဟဲ့ .. နင့္အိမ္လာတာ နင့္ဆီမဟုတ္လုိ႔ ဘယ္သူ႔ဆီျဖစ္ရမွာတုန္း’
   ‘အာ .. နင္ကလည္း .. ငါ အံ့ႀသသြားလို႔ပါဟ .. ဟီးဟီး’
   ‘ေအးပါ .. မ်က္ႏွာသစ္ အ၀တ္အစားလဲဟာ .. ငါ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေလွ်ာက္လည္ဖို႔ခ်ိန္းထားတာ .. သူက သူ႔ဘဲဘဲနဲ႔ သြားေတြ႕ျပီ .. တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနလို႔ ငါနဲ႔လိုက္ခဲ့ေပး’
   ‘အင္း .. ရပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္’
   ေျပာရင္းစကားကိုရပ္ပစ္ကာ မ်က္ႏွာသစ္လိုက္ဦးမယ္ ဟုဆိုျပီး ေရကန္သို႔ေလွ်ာက္သြားသည္။ ေရႊရည္က ေရကန္ေဘးထိ လိုက္လာျပီး -
   ‘ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္တုန္း .. ဘာလဲ .. နင္က မလိုက္ခ်င္ဘူးလား’
   ‘မဟုတ္ပါဘူးဟာ .. ငါ လိုက္ခ်င္တာေပါ့ .. ဒါေပမယ့္ .. ငါ့မွာ ပိုက္ဆံမရွိဘူးဟ’
   ထိုစကားကို ဇင္မင္းက ေခါင္းငံု႔အသံတိုးစြာျဖင့္ ရွက္ရြံ႕စြာေျပာလိုက္ေသာ္လည္း ေရႊရည္က ျပက္လံုးတစ္ခုကို ႀကားလိုက္ရသကဲ့သို႔ ရယ္လိုက္ျပီး -
   ‘နင္ကလည္းဟာ .. ဘာမ်ားလဲလို႔ .. ပိုက္ဆံကိစၥမပူနဲ႔ .. ဒါပဲ .. ျမန္ျမန္လုပ္ .. ငါ ကားထဲကေစာင့္မယ္’
   ဇင္မင္းမ်က္ႏွာသစ္ေနစဥ္ ေရႊရည္၏ သူ႔အေမကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး အိမ္ေပၚမွဆင္းသြားသံ၊ ကားတံခါး ဖြင့္သံပိတ္သံ တို႔ကို ႀကားေနရသည္။ ထို႔ေနာက္ အခန္းထဲျပန္၀င္ကာ အ၀တ္အစားလဲေနစဥ္ ေဒၚ၀င္းျမင့္ကလာ၍ -
   ‘သား .. အဲဒါ ဘယ္က ေကာင္မေလးလဲ .. ဘယ္တုန္းက ခင္တာလဲ’
   ‘မနက္ကမွ စာေမးပြဲခန္းထဲမွာ ခင္လာတာပါ အေမရယ္ .. ကဲ .. သား အျပင္ခဏသြားဦးမယ္ေနာ္ အေမ’
   ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ စကားျပန္ပင္မေစာင့္ေတာ့ဘဲ အိမ္ျပင္သို႔ထြက္လာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ကားေနာက္ခန္းတံခါး ကို ဖြင့္ရန္ျပင္ရာ ယာဥ္ေမာင္းသူေနရာမွ ျပတင္းမွန္ေလွ်ာက်လာျပီး -
   ‘ဟဲ့ .. ဇင္မင္း .. ေရွ႕လာထိုင္ဟ’
   ‘ေႀသာ္ .. အင္း .. လာျပီ’
   ေရွ႕ခန္းတံခါးကို ဖြင့္ကာ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ ကားထဲတြင္ အဲကြန္းအရွိန္ေႀကာင့္ ေအးေန၏။ ေရႊရည္လင္းလဲ့က ဒက္ရွ္ဘုတ္ေပၚမွ ေနကာမ်က္မွန္ကိုယူကာ တပ္လိုက္ျပီး ဇင္မင္းကိုလွည့္ႀကည့္၍ -
   ‘အေနာက္ကိုႀကည့္ေပးစမ္းပါ .. ကားက ျပန္ေကြ႕လို႔မရဘူး .. ေနာက္ျပန္ဆုတ္ရမွာ’
   ဇင္မင္းလည္း ေနာက္လွည့္ျပီး လမ္းရွင္းမရွင္းႀကည့္ေပးေနစဥ္တြင္ ကားေနာက္မွန္၌ကပ္ထားေသာ Pooh sticker ေလးကိုေတြ႕ေသာအခါ အ့ံႀသစြာျဖင့္ -
   ‘ေရႊရည္ .. မနက္က နင္ေက်ာင္းလာတုန္းက ဒီကားနဲ႔လာတာလား’
   ‘ေအးေလ .. ဟုတ္တယ္ .. ငါေတာ့မေမာင္းဘူး .. အိမ္က ဒရိုင္ဘာေမာင္းပို႔တာ .. ဘာျဖစ္လုိ႔တုန္း’
   ‘ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးဟာ .. ထားလိုက္ေတာ့’
   ေရႊရည္က ကားကိုရပ္လိုက္ကာ ဇင္မင္းကို ေသခ်ာႀကည့္၍ -
   ‘ဇင္မင္း .. ငါေမးရင္ေျဖစမ္းပါ .. စိတ္မဆိုးခ်င္ဘူး’
   ‘ဟာ .. စိတ္ဆိုးသြားတာလား .. ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးဟာ .. မနက္က ငါ ေက်ာင္းကိုလမ္းေလွ်ာက္လာေတာ့ ကားတစ္စီးက ေဘးနားကဇြတ္ျဖတ္ေမာင္းသြားလုိ႔ ငါ့ကို ရႊံ႕ေတြစင္ကုန္တာဟ .. အဲဒါနဲ႔ ကားကိုမွတ္ထားလိုက္တာ .. နင့္ ကား ျဖစ္ေနတာကိုး’
   ထိုအခါက်မွ ေရႊရည္လင္းလဲ့က ခပ္ဖြဖြကေလးရယ္လိုက္ကာ ကားကိုေမာင္းထြက္လိုက္ရင္း -
   ‘ေႀသာ္ .. လက္စသတ္ေတာ့ အဲဒါနင္ကိုး .. ဒီလိုပါပဲဟာ .. တခါတေလ ပ်င္းရင္ အဲလိုပဲ .. လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ သူေတြကို ဗြက္စင္ေအာင္လုပ္တတ္တယ္’
   ‘နင္ကလည္း .. ဘယ္ေကာင္းမလဲဟ’
   ‘ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္းေပါ့ .. ငါ လုပ္ခ်င္လို႔လုပ္တာပဲ .. ကဲ ထားပါ .. ေမ့လိုက္ေတာ့ .. နင္ ဘာစားျပီးျပီလဲ’
   ‘ဟင့္အင္း .. ဘာမွမစားရေသးဘူး’
   ‘good .. ငါလည္း တူတူပဲ .. ေႀကးအိုးသြားစားမယ္’
   ထိုေနာက္ေတာ့ တစ္လမ္းလံုးမည္သည့္စကားမွ မဆိုျဖစ္ႀက၊ ကားထဲတြင္ဖြင့္ထားေသာ သီခ်င္းသံကို ျငိမ္ျငိမ္ဆိတ္ဆိတ္နားေထာင္ရင္း လာခဲ့ႀကသည္။ ဆိုင္ေရာက္ေသာအခါ ေရႊရည္က ေခ်ာင္က်က်စားပြဲကို ေရြးျပီး ထိုင္သည္။ ေႀကးအိုးႏွစ္ပြဲမွာျပီးေနာက္ ေရႊရည္ကစ၍ -
   ‘ဟဲ့ .. နင္ အ သြားျပီလား’
   ‘ဟမ္ .. မဟုတ္ပါဘူး .. ဘာေျပာရမွန္းမသိလို႔ပါ ေရႊရည္ရဲ႕’
   ‘ဟဟ .. ေအးပါ’
   ထို႔ေနာက္ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ သူမ၏လက္ကိုင္ဖုန္းေလးကို ထုတ္ကာ ဟိုႏွိပ္ဒီႏွိပ္ႏွိပ္ေနသည္။ ဘာေတြ လုပ္ေနလဲေတာ့မသိ၊ ေမးလည္းမေမးလို၍ ဇင္မင္းလည္း ဆိုင္ထဲတြင္ဟိုႀကည့္ဒီႀကည့္ ႀကည့္ေနလိုက္သည္။ ေရႊရည္က ေတာ့ သူမဖုန္းေလးကို ႀကည့္ျပီး ဘာေတြသေဘာက်ေနမွန္းမသိ၊ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ တခစ္ခစ္ရယ္ေန၏။ ဇင္မင္း လည္း ပ်င္းပ်င္းရွိသည္ႏွင့္ ေရႊရည္လင္းလဲ့ကို ေသခ်ာအကဲခတ္မိသည္။ ေနေရာင္ပင္ထိဖူးပါေလစဟု ထင္မွတ္ရေလာက္ ေအာင္ ျဖဴ၀င္းေသာအသားအေရေပၚတြင္ အနက္ေရာင္ဂါ၀န္ကိုေသသပ္စြာ၀တ္ဆင္ထားသည္။ မ်က္ႏွာေပၚတြင္လည္း အလြန္အကၽြံမလိမ္းျခယ္ထား၊ ပင္ကိုယ္လွပေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္လိုက္ေအာင္ မိတ္ကပ္အနည္းငယ္သာျခယ္၍ ပန္းဆီေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းနီကို ပါးပါးေလးဆိုးထားသည္။ နီညိဳေရာင္လဲ့လဲ့သမ္းေနေသာ ဆံႏြယ္ရွည္ကို ပုခံုးအေရွ႕ဖက္သို႔ ခ်ထားသည္။ ဆံပင္အဖ်ားမ်ားကိုေတာ့ အနည္းငယ္ေကာက္ထားသည္။ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ေကာက္ဆိုလား ဘာဆိုလားေတာ့မသိ၊ အတန္းထဲ မွ ေကာင္မေလးမ်ား ေျပာသံကို သဲ့သဲ့ႀကားဖူးသည္။ အခ်ဳပ္ဆိုရလွ်င္ေတာ့ လွပါေပသည္၊ ဇင္မင္း၏ေရွ႕တြင္ထိုင္ေနေသာ ေရႊရည္လင္းလဲ့ဟူသည့္ မိန္းကေလးသည္ နတ္သမီးအလားထင္မွတ္မွားရေအာင္ပင္ လွပါေပသည္။
   ‘အစ္ကို .. အစ္ကို’
   ေခၚသံၾကားမွ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ သတိလက္လြတ္ေငးေမာေနလိုက္သည္မွာ စားပြဲထိုးေလး ေဘးနားေရာက္လာ သည္ကိုပင္မသိ။ မလံုမလဲႏွင့္ ေရႊရည့္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ျပံဳးမဲ့မဲ့ျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ေရႊရည္က သူမ ေရွ႕သို႔ လာခ်ေပးေသာ ေၾကးအိုးပန္းကန္ကို ေမးဆတ္ကာညႊန္ျပျပီး -
   ‘ဇင္မင္း .. ငါ့ကို ေမႊေပးစမ္းပါ .. ေသခ်ာေမႊေနာ္ .. အခ်ဥ္ရည္ပါ နည္းနည္းထည့္ျပီး ျပင္ေပး’
   ထို႔ေနာက္ ေခါင္းျပန္ငံု႔ကာ ဖုန္းကိုဆက္ကလိေနျပန္၏။ ဇင္မင္းလည္း သူမေရွ႕မွ ေၾကးအိုးပန္းကန္ကို သူ႔ဘက္သို႔ မ,ယူကာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ျဖင့္ အေသအခ်ာျပင္ေပးျပီး သူမေရွ႕သို႔ ျပန္ခ်ေပးလိုက္၏။ ထိုက်မွ သူမလည္း ဖုန္းကို လက္ကိုင္အိတ္ထဲသို႔ ျပန္ထည့္ရင္း သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္ျပီး -
   ‘ေက်းဇူး .. နင္လိမၼာတယ္ .. ဟီဟိ’
   ‘ဟဟ .. ရပါတယ္ဟာ .. လုပ္ေပးရမွာေပါ့ .. သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းပဲ’
   ေရႊရည္ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့။ ျပံဳးလိုက္ျပီး ေၾကးအိုးတစ္ဇြန္းခပ္ကာ ေသာက္လိုက္သည္။ ဇြန္းကို မ,ယူပံု၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးအသာဟကာ ေသာက္ျပီးျပန္ေစ့သြားပံုကအစ ေသသပ္လွပလြန္းသည္။ ဇင္မင္းလည္း ထိုအခါက်မွ သူ႔ပန္းကန္သူ အနားဆြဲယူကာ ျပင္ဆင္ျပီးစတင္စားသည္။ မည္သည့္စကားမွ်လည္း မေျပာျဖစ္ႀက၊ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ စားေနၾကရင္း သူမထံမွ -
   ‘အာကြာ .. ေသေတာ့မွာပဲ’
   ‘ဟင္ .. ေရႊရည္ .. ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ’
   ဇင္မင္း၏ အေမးကိုၾကားေသာအခါ ေရႊရည္က ငိုမဲ့မဲ့ျဖင့္ -
   ‘ဇြန္းနဲ႔ခပ္စားလိုက္တာ ဖိနပ္ေပၚအရည္နည္းနည္းဖိတ္သြားလုိ႔’
   ‘ေၾသာ္ .. ေရႊရည္ရယ္ .. သုတ္လိုက္လို႔ရပါတယ္’
   ေျပာရင္းျဖင့္ တစ္ရႈးခြက္ထဲမွ တစ္ရြက္ဆြဲျပီး လွမ္းေပးလိုက္ရာ ေရႊရည္က -
   ‘ဇင္မင္း .. နင္သုတ္ေပးဟာ .. ငါ ဒီအ၀တ္အစားႀကီးနဲ႔ ေအာက္ငံု႔သုတ္လို႔ဘယ္အဆင္ေျပမလဲမိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ ဖိနပ္ကိုသုတ္ေပးရမည္ဆိုေတာ့ ဇင္မင္း အနည္းငယ္ေတြသြားသည္။ ပိုဆိုးသည္က စားေသာက္ဆိုင္ထဲမွာျဖစ္ေနသည္။ အျခား၀ိုင္းမ်ားကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူေတာ့သိပ္မရွိ၊ ရွိေသာသူမ်ားကလည္း ကိုယ့္အာ႐ံုႏွင့္ ကိုယ္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔လုပ္ေပးသင့္မသင့္ကို ခ်က္ခ်င္းေ၀ခြဲ၍မရ၊ ေတြေ၀ေနေသာ ဇင္မင္းကို ၾကည့္ျပီး ေရႊရည္က စိတ္ဆိုး ဟန္ျဖင့္ -
   ‘နင္က ဒါေလးေတာင္ မကူညီခ်င္ဘူးေပါ့ .. ျပီးတာပဲ’
   ‘ဟာ .. မဟုတ္ပါဘူးဟာ .. ရပါတယ္ .. ငါ သုတ္ေပးပါ့မယ္’
   ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ တစ္ရွဴးႏွစ္ရြက္ခန္႔ယူကာ ထိုင္ခံုေပၚထိုင္ေနရာမွ စားပြဲေအာက္သို႔ ေလွ်ာခ်လိုက္သည္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ရန္ စဥ္းစားလိုက္သည္၊ အဆင္မေျပ။ ဒူးေထာက္လိုက္ရသည္။ ဒါလည္း သိပ္ေတာ့အဆင္မေျပေသး၊ စားပြဲခံုႏွင့္ ေခါင္းႏွင့္မလြတ္။ တစ္နည္းသာက်န္ေတာ့သည္။ စားပြဲခံုေအာက္တြင္ ေလးဖက္ေထာက္လိုက္သည္။ ေရႊရည္က ထိုင္ခံုေပၚထိုင္ေနရာမွ ငံု႔ၾကည့္ရင္း သူမ၏ ညာဖက္ေျခေထာက္ကို ေရွ႕သို႔တိုးေပးသည္။ သူမစီးထားေသာ ဖိနပ္က အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ေလး၊ ေျခက်င္း၀တ္အေပၚခန္႔အထိ ႀကိဳးမ်ားရစ္ပတ္ထားသည္။ ဟင္းရည္မ်ားက ဖိနပ္ေပၚတြင္သာမက သူမ၏ ေျခဖမိုးလွလွေလးေပၚတြင္ပင္ အနည္းငယ္ေပက်ံေန၏။ ဇင္မင္းလည္း ဖိနပ္ကိုသာမက ေျခဖမိုးကိုပါ တစ္ရွဴးျဖင့္ အေသအခ်ာသုတ္ေပးေနစဥ္တြင္ ခံုေပၚထိုင္ေနေသာ ေရႊရည့္ထံမွ ရယ္သံဖြဖြၾကားလိုက္ရသည္။ စိတ္ထဲတြင္ တစ္မ်ဳိးျဖစ္ သြားေသာ္လည္း ဖုန္းကလိျပီးရယ္စရာေတြ႕လို႔ရယ္တာေနမွာပါဟု ျပန္ေတြးလိုက္ကာ အေပၚသို႔ျပန္တက္ရန္္ ဟန္ျပင္လိုက္ သည္။ ထိုအခိုက္အတန္႔ေလးတြင္ ေရႊရည္လင္းလဲ့၏ ညာဖက္ေျခေထာက္က ေျမာက္တက္လာျပီး ဇင္မင္း၏ပါးကို ဖိနပ္ထိပ္ျဖင့္ အနည္းငယ္ပြတ္သြားသည္။ အနည္းငယ္ စိတ္ဆိုးသလိုျဖစ္သြားေသာ္လည္း ေသခ်ာျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမက ေျခခ်ိတ္ထိုင္ျပီးေနျပီျဖစ္သည္။ မေတာ္တဆျဖစ္တာဆိုေတာ့လည္း စိတ္ဆိ္ုးရခက္ မဆိုးရခက္။ ထိုင္ခံုေပၚသို႔ ေနသားတက် ျပန္ထိုင္ျပီးေတာ့မွ ဇင္မင္းက -
   ‘နင္ကလည္း .. ဘာလို႔ေျခေထာက္ခ်ိတ္ထိုင္လိုက္တာလဲ’
   ‘ဟဲ့ .. ငါ့ ဂါ၀န္က ဒူးေလာက္ထိပဲရွည္တာေလ .. နင္က စားပြဲေအာက္ေရာက္ေနေတာ့ ငါရွက္တာေပါ့ .. စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ဟ’
   ‘အဲဒါေတာ့ အဲဒါေပါ့ .. ဒါေပမယ့္ဟာ ..’
   ‘ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္တုန္း .. ေျပာေလ’
   ဇင္မင္းမွာေတာ့ ေျပာရမလို မေျပာရမလို။ ‘နင့္ဖိနပ္နဲ႔ငါ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ထိသြားလို႔’ ဟုေျပာျပန္လွ်င္လည္း အဆင္မေျပ။ သက္ျပင္းႀကီးကိုသာ ခ်လိုက္ျပီး -
   ‘ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဟာ .. ထားလိုက္ပါေတာ့’
   ‘အင္း အင္း .. ေက်းဇူးပဲ .. ငါ့ဖိနပ္ကို သုတ္ေပးတာ’
   ‘အာ .. ေက်းဇူးပဲ ေျပာရင္ရပါျပီ .. အျပည့္အစံုေျပာစရာမလိုပါဘူးဟ’
   ‘ဟင့္အင္း .. မရဘူး .. ေျပာမွာပဲ .. ငါ့ဖိနပ္ကို ေလးဖက္ေထာက္ျပီးသုတ္ေပးတာ ေက်းဇူးပဲေနာ္ .. ဟိဟိ’
   ‘ေရႊရည္ .. နင္ေနာ္’
   ေရႊရည္က ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ရယ္လိုက္ျပီး -
   ‘သြားရေအာင္ဟာ .. ဗိုက္လဲ၀ျပီ .. ဘယ္သြားရင္ေကာင္းမလဲမသိဘူး’
   ‘နင္ ဘယ္သြားခ်င္လို႔လဲ’
   ‘ငါကေတာ့ ဘုရားသြားခ်င္တာပဲ’
   ‘အာ .. နင္ကလည္း .. ဒီအခ်ိန္ႀကီး ေနပူေနတာကို .. ျပီးေတာ့ ငါတို႔လိုပဲ စာေမးပြဲျပီးလို႔ ဘုရားသြားမယ့္သူေတြ အမ်ားႀကီးေနမွာ .. လူရႈပ္လိမ့္မယ္ဟ’
   ‘အင္း .. ျပီးေရာ .. အဲဒါဆို ဘယ္သြားရင္ေကာင္းမလဲ’
   ‘ငါလည္း မသိဘူးေလ ေရႊရည္ရဲ႕’
   ‘အိမ္ျပန္တာ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ .. အဲ .. သိျပီ .. မုန္႔ေတြ၀ယ္သြားျပီး ငါ့အခန္းျပန္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္မယ္ .. နင္ လိုက္မလား ဇင္မင္း’
   ‘အာ .. နင့္ အိမ္ကလူႀကီးေတြေျပာမွာေပါ့’
   ‘အမယ္ .. ေၾကာက္တတ္လိုက္တာ .. ဘယ္သူမွမရွိဘူးဟ .. ငါ့အခန္းဆိုတာ ငါ့ဒက္ဒီ၀ယ္ေပးထားတဲ့ တိုက္ခန္း ကိုေျပာတာ .. လိုက္မလား မလိုက္ဘူးလားပဲေျပာဟာ’
   ‘လိုက္ေတာ့လိုက္ခ်င္တယ္ဟ .. ဒါေပမယ့္’
   ‘လိုက္ခ်င္ရင္ လိုက္ခဲ့ .. ဒါပဲ .. နင္က အရမ္းလွ်ာရွည္တယ္ .. သြားမယ္ .. ထ’
   ေျပာရင္းျဖင့္ စားပြဲေပၚပိုက္ဆံခ်ျပီး ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္ထထြက္သြားေသာ ေရႊရည့္ေနာက္သို႔ ဇင္မင္းလည္း အျမန္ထလိုက္သြားရသည္။ ေရႊရည္ကသူ႔ကိုပင္မေစာင့္၊ ကားရွိရာသို႔ ဇင္မင္းေရာက္ေသာအခါ ကားစက္ပင္ႏိႈးျပီးျဖစ္၏။ ဇင္မင္းလည္း ကားတံခါးကိုဖြင့္ကာ ေရႊရည့္ေဘးတြင္၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ စကားတစ္ခြန္းမွမဆိုၾကဘဲ ကားေပၚတြင္ တိတ္ဆိတ္ေနမႈကို သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဟန္ျဖင့္ ဇင္မင္းကစ၍ -
   ‘ေရႊရည္’
   ‘ေအး .. ေျပာေလ’
   ‘နင့္တိုက္ခန္းကဘယ္နားမွာလဲ’
   ‘ဗိုလ္တစ္ေထာင္မွာ .. ဘာလုိ႔တုန္း’
   ‘ေၾသာ္ .. အရမ္းေ၀းရင္ ငါအိမ္အျပန္ခက္ေနမွာစိုးလုိ႔ပါ .. ေနာက္က်ရင္ ငါ့အေမစိတ္ပူေနလိမ့္မယ္ဟ’
   ‘ဖုန္းဆက္ျပီးေျပာထားလိုက္ေပါ့ ဇင္မင္းရဲ႕’
   ဇင္မင္းက ခဏတိတ္သြားျပီးမွ အသံတိုးဖြဖြျဖင့္ -
   ‘ေရႊရည္ရယ္ .. ငါတို႔အိမ္မွာဖုန္းမွမရွိတာ’
   ႏွစ္သိမ့္စကားတစ္ခုခုၾကားရမည္အထင္ျဖင့္ ေခါင္းငုံ႔ထားေသာ္လည္း ေရႊရည့္ထံမွ မည္သည့္အသံမွ ထြက္မလာ ေသာေၾကာင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရာ ကားေမာင္းေနရင္း ျပံဳးေနေသာ ေရႊရည့္ကို ျမင္လိုက္ရ၍ ဇင္မင္းစိတ္ထဲအနည္းငယ္ ေတြေ၀သြားသည္။ ေရႊရည္၏ အျပံဳးကိုအဓိပၸါယ္ဖြင့္ရမည္ဆိုလွ်င္ ေလွာင္ျပံဳးေထ့ျပံဳးတစ္ခုႏွင့္ ပုိတူေနသည္။ ‘ငါ့ကို ေလွာင္တာမဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေလ’ .. ၀မ္းနည္းဖြယ္ထိုအေတြးစကို ေခါင္းထဲမွဖယ္ထုတ္လိုက္ရင္း ဇင္မင္းလည္း မခ်ိျပံဳး တစ္ခ်က္ျပံဳးမိသည္။ သူ႔ဘ၀ေပးအေျခအေနမွာလည္း ေက်နပ္ဖြယ္မွမဟုတ္ေပဘဲ။ကမ္းနားလမ္းအတိုင္းေမာင္းလာရင္း ဗိုလ္တစ္ေထာင္ဘုရားေပါက္၀သို႔ေရာက္ေသာအခါ ကားကို ဘုရား၀င္းထဲ သို႔ ေကြ႕ခ်ဳိးလိုက္၍ ဇင္မင္းကေမးမည္ဟန္ျပင္စဥ္ -
   ‘ဘုရားခဏ၀င္ဖူးရေအာင္ .. ဒါလည္းဘုရားပါပဲ .. ေရႊတိဂံုမွ ဘုရားမဟုတ္ပါဘူးေလ .. ဟိဟိ’
   ‘ဟဟ .. အင္းပါ .. နင္ေျပာတာလည္းဟုတ္ပါတယ္’
   ကားေပၚမွဆင္းကာ ဘုရားမုခ္၀သို႔ေလွ်ာက္ရင္း လမ္းတစ္၀က္ခန္႔ေရာက္မွ ေရႊရည္က တံု႔ကနဲရပ္လိုက္သည္။
   ‘ဟိတ္ .. ဇင္မင္း’
   ‘ဟင္ .. ဘာလဲ ေရႊရည္’
   ‘ေသေတာ့မွာပဲ .. ငါ့ဒီပံုနဲ႔ ဘုရားထဲဘယ္လိုလုပ္ေပး၀င္မွာလဲ’
   ‘အယ္ .. ဟုတ္သား .. အာ .. ထဘီငွားတဲ့ေနရာရွိတယ္ေလ .. အဲကငွားျပီး၀တ္လိုက္ေလ’
   ‘ဟုတ္လား .. ရလား .. okay .. go’
   ဇင္မင္းလည္း ေရႊရည့္ေရွ႕မွေလွ်ာက္ကာ လံုခ်ည္ငွားေသာေနရာသို႔ ဦးေဆာင္ေခၚသြားသည္။ ေရာက္ေသာအခါ -
   ‘ေရႊရည္ .. ဒီမွာငွားလို႔ရတယ္ .. ငွားလိုက္’
   ‘အာ .. နင္ငွားေပး .. ဇင္မင္းရာ .. ေနာ္’
   ‘နင္ကလည္း .. မိန္းကေလးလံုခ်ည္ကိုင္ရင္ ငါဘုန္းနိမ့္မွာေပါ့’
   ‘ဇင္မင္း .. ငွားေပးဆိုေနကြာ’
   ‘ေလပါတယ္ဟာ .. ေအးဟာ .. ေအး .. ေပး .. ပိုက္ဆံ’
   ‘ဟဲဟဲ .. အင့္ .. ငါးေထာင္ဆိုေလာက္တယ္မလား’
   ဇင္မင္းလည္း စကားမျပန္ေတာ့။ ေရႊရည့္လက္ထဲမွ ငါးေထာင္တန္ကိုယူကာ တာ၀န္ခံအေဒၚၾကီးကို -
   ‘အန္တီ .. မိန္းမ၀တ္လံုခ်ည္တစ္ထည္ငွားခ်င္လုိ႔ပါ’
   ‘ေရာ့ .. တစ္ေထာင္က်တယ္ .. ႏွစ္ေထာင္ေပးခဲ့ .. လံုခ်ည္ျပန္လာအပ္မွ တစ္ေထာင္ျပန္အမ္းမယ္’
   ‘ဟုတ္ကဲ့ .. ဒီမွာပါ’
   အေဒၚၾကီးျပန္အမ္းေပးေသာ သံုးေထာင္ႏွင့္ လံုခ်ည္ကို ေရႊရည့္လက္ထဲသို႔ ကမ္းေပးလိုက္ရင္း -
   ‘ဟိုအခန္းထဲမွာ သြား၀တ္လို႔ရတယ္ ေရႊရည္ .. ငါဒီကေစာင့္မယ္’
   ‘okay .. အင့္ .. ငါ့အိတ္ခဏကိုင္ထား’
   ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ အ၀တ္လဲခန္းအတြင္းသို႔၀င္သြားျပီး တေအာင့္ေလာက္ေနေတာ့ ျပန္ထြက္လာသည္။ အ၀ါႏုႏု လံုခ်ည္ပါးေလးက ေရႊရည့္ခါးေပၚတြင္ လွလွပပ။ ဇင္မင္းကျပံဳးျပလိုက္ျပီး -
   ‘နင္က လံုခ်ည္နဲ႔လည္း က်က္သေရရွိတယ္ .. ေရႊရည္ရ’
   ‘ငါ့ဟာငါသိတယ္ .. ပံုမွန္ဆက္ဆံ .. မဖားနဲ႔’
   ‘တိန္ .. အတည္ေျပာတာ’
   ‘ဟဟ .. ေအးပါ .. သိပါတယ္ဆိုေန .. သြားမယ္ဟာ .. လာ’
   ‘အင့္ .. အိတ္ယူဦးေလ’
   ‘မယူဘူး .. နင္ကိုင္ခဲ့ေပး .. လာ လာ’
   အေရွ႕မွေန၍ ဆင္မယဥ္သာေလွ်ာက္ကာထြက္သြားေသာ ေရႊရည့္ေနာက္သို႔ လိုက္သြားရင္း ဇင္မင္း အနည္းငယ္ ငမ္းမိသည္။ သူလည္း ပုထုဇဥ္၊ ဘာသားႏွင့္ထုထား၍ ေရႊရည့္ကဲ့သို႔ မိန္းမေခ်ာေလး၏ ရူပါ႐ံုကို လ်စ္လ်ဴရႈႏိုင္မည္နည္း။ မုခ္၀သိုု႔ေရာက္ေသာအခါ ေရႊရည္က -
   ‘ဇင္မင္း .. ငါ့ကိုတစ္ခုကူညီ’
   ‘အင္း .. ေျပာေလ’
   ‘ငါ့ကိုဖိနပ္ခၽြတ္ေပးဟာ’
   ‘ဘာ’
   ‘ဖိနပ္ခၽြတ္ေပးပါလို႔ဆို .. ေနာ္ .. လံုခ်ည္ကနည္းနည္းက်ဥ္းေနလို႔ ငါမထိုင္တတ္လို႔ပါ’
   ‘နင္ကမိန္းကေလး ငါကေယာက္်ားေလးေလ .. နင့္ဖိနပ္ကို ငါခၽြတ္ေပးလို႔ေကာင္းပါ့မလား .. ေဘးမွာလည္း လူေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔’
   ‘ဇင္မင္းကလည္း .. ဒါေလးအကူအညီေတာင္းတာကိုဟာ’
   ေျပာရင္းျဖင့္ ေရႊရည့္မ်က္ႏွာေလးမွာ ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္လာ၍ ဇင္မင္းလည္း သက္ျပင္းၾကီးခ်လိုက္ျပီး -
   ‘၀ဋ္ပဲကြယ္ .. ေအးပါ ေအးပါ .. ခၽြတ္ေပးမယ္’
   ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ေရႊရည့္ေျခရင္းတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္ျပီး ဖိနပ္ခၽြတ္ေပးရန္ဟန္ျပင္လိုက္သည္။ ေရႊရည္က ၀တ္ထားေသာ လံုခ်ည္ကို အနည္းငယ္မကာ ညာဘက္ေျခေထာက္ကို ေရွ႕သို႔တိုးေပးလိုက္ျပီး -
   ‘ေျခက်င္း၀တ္အေပၚမွာ ႏွိပ္ေစ့ေလးရွိတယ္ .. အဲဒါကိုျဖဳတ္ျပီး ခၽြတ္ရတာ’
   ‘ရျပီ’
   ‘ဖိနပ္ကိုင္ထားေပး .. ငါ့ဟာငါ ေျခေထာက္မျပီးခၽြတ္လိုက္မယ္’
   ‘အင္း’
   ‘ရျပီ .. ဘယ္ဘယ္ဖိနပ္ခၽြတ္ေပးဦး’
   ဖိနပ္တစ္ရံလံုးခၽြတ္ျပီးေနာက္ ေရႊရည္က -
   ‘ေက်းဇူးပဲ ဇင္မင္း … ဟိဟိ .. သြားမယ္ .. ဘုရားသြားဖူးမယ္’
   ‘အင္း .. ဖိနပ္ယူဦးေလ’
   ‘နင္ကိုင္ခဲ့ေပးဟာ .. ျငင္းနဲ႔ .. ကိုင္ေပး .. ေနာ္ ေနာ္ .. ငါ့ေနာက္ကလိုက္ခဲ့ .. ဟီးဟီး’
   ဇင္မင္းလည္း ဘာမွေျပာမေနေတာ့ဘဲ ေရႊရည္၏ အိတ္ကိုလြယ္ကာ သူမ၏ဖိနပ္ကို လက္တြင္ကိုင္လိုက္ျပီး သူမ ေနာက္သို႔သာ လိုက္သြားေတာ့သည္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ ဖိနပ္ကိုကိုင္ေပးေနရသျဖင့္ စိတ္ထဲတြင္ဘုန္းနိမ့္မည္ကို ေၾကာက္ကာ မသိုးမသန္႔ခံစားေနရေသာ္လည္း မကိုင္ေပးႏိုင္ဘူးဟူ၍လည္း မျငင္းရက္၊ ေရႊရည္စိတ္ဆိုးသြားမည္ကို ေၾကာက္ေနသည္။ ဘုရားရွိခိုးျပီးေသာအခါ ျပန္အဆင္း၌ ေရႊရည္က သူ႔ကိုဖိနပ္စီးခိုင္းဦးမည္ကိုလည္း သိေနသည္။ ထင္သည့္အတိုင္းပင္၊ စီးေပးလိုက္ရသည္။ ဖိနပ္စီးျပီးေသာအခါ ေရႊရည္က အ၀တ္လဲခန္းသို႔သြားကာ လံုခ်ည္သြားခၽြတ္ သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ထဲတြင္လံုးျပီးကိုင္လာေသာ လံုခ်ည္ကို ဇင္မင္းထံလာေပးကာ -
   ‘ဟီး .. ငါမေခါက္တတ္ဘူးဟ .. ေခါက္ျပီးသြားျပန္အပ္လိုက္ေနာ္ .. ငါကားထဲကေစာင့္မယ္ .. အိတ္ေပး’
   ေျပာခ်င္ရာေျပာကာ ခိုင္းသြားျပီး အိတ္လွမ္းယူ၍ ထြက္သြားေသာ ေရႊရည့္ကိုၾကည့္ျပီး ဇင္မင္းလည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္၊ သူမ၀တ္ထားေသာ လံုခ်ည္ေလးကိုေခါက္ကာ တာ၀န္က်အေဒၚၾကီးထံသြားျပန္အပ္ျပီး အေပါင္ထားေငြ ၁၀၀၀ ကို ျပန္ယူ၍ ေရႊရည့္ကားထံသို႔ေလွ်ာက္လာသည္။ ကားထဲသို႔၀င္ထိုင္ျပီးေနာက္ -
   ‘အင့္ .. ပိုတဲ့တစ္ေထာင္’
   ‘dashboard ေပၚတင္ထားလိုက္ဟာ .. အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္ .. လိုက္လည္မယ္ဟုတ္’
   ‘အင္း .. ၄ နာရီေတာင္ထိုးေတာ့မယ္ .. ေမွာင္ေနဦးမယ္’
   ‘ေမွာင္ေတာ့ဘာျဖစ္လဲဟ’
   ‘နင္ကလည္း .. မိန္းကေလးနဲ႔ေယာက္်ားေလး ၂ ေယာက္တည္း .. ေကာင္းပါ့မလား’
   ‘ေအာင္မာ .. ကိုယ္ေတာ္ .. ရွင္ကပူရတယ္ရွိေသးတယ္ .. မလိုက္ခ်င္လည္းဆင္း’
   ‘အာ .. ေရႊရည္ကလည္း .. စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ .. အင္းပါ အင္းပါ .. လိုက္မယ္ လိုက္မယ္’
   ‘အဲဒါဆိုလည္း ပါးစပ္ပိတ္ .. မသာေကာင္’
   ထိုသိုု႔ျဖင့္ ေရႊရည့္တိုက္ခန္းသိုု႔ေမာင္းလာၾကကာ ကားကို parking တြင္ရပ္ျပီး တိုက္ေပၚသို႔တက္လာၾကသည္။ တိုက္ခန္းကေျခာက္လႊာတြင္ရွိျပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းတြင္ မိန္းမ၀တ္အက်ီၤမ်ားလွန္းထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေရႊရည္ က သူမတိုက္ခန္းတံခါးကိုဖြင့္ေပးျပီး -
   ‘၀င္ေလ .. ကိုက္မစားပါဘူး ဇင္မင္းရယ္’
   ‘ဟီးဟီး .. ေအးပါ .. သိပါတယ္’
   ဇင္မင္းကို အရင္၀င္ခိုင္းျပီး ေရႊရည္ကေနာက္မွလိုက္၀င္ကာ တံခါးကိုပိတ္လိုက္သည္။‘အဲဆိုဖာမွာ ခဏထိုင္ေန .. ဇင္မင္း .. ငါအ၀တ္လဲလိုက္ဦးမယ္’
ဇင္မင္းကို ေနရာေပးခဲ့ျပီး ေရႊရည္က သူမအခန္းျဖစ္ဟန္တူေသာအခန္းထဲသို႔ ၀င္သြားသည္။ ေရႊရည္ ျပန္ထြက္ အလာကိုေစာင့္ရင္း အိမ္တြင္းရွိပရိေဘာဂမ်ားကို ဇင္မင္းၾကည့္ေနမိသည္။ အခန္းတံခါး၀ေဘးတြင္ အထပ္ငါးထပ္ပါေသာ စင္ျမင့္တစ္ခုရွိျပီး စင္ေပၚတြင္ ဖိနပ္မ်ားစီတင္ထားသည္။
‘တစ္ .. ႏွစ္ .. သံုး .. ေလး .. ငါး .. အမ်ားၾကီးပဲ .. ဘယ္ႏွရံလဲေတာင္မသိဘူး’
ဖိနပ္မ်ားက အမ်ဳိးအစားစံု၊ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ .. ေျခညွပ္ဖိနပ္ .. ၾကိဳးသိုင္းဖိနပ္ .. ရွဴးဖိနပ္စသည္ျဖင့္။ ဇင္မင္းလည္း ၾကည့္ေနရင္း တစ္ေယာက္တည္းၾကိတ္ေတြးရင္းျပံဳးမိသည္။
‘ေျခေထာက္ေလးႏွစ္ေခ်ာင္းတည္းရွိတာ ဒီေလာက္ဖိနပ္အမ်ားၾကီးဘာလုပ္ဖို႔လဲမသိဘူး’
တစ္ေယာက္တည္းေတြးရင္း ဆက္လက္အၾကည့္ခ်ဲ႕မိျပန္သည္။ ဧည့္ခန္းအလည္တြင္ ဖန္စားပြဲတစ္လံုးခ်ထားျပီး ေဘးပတ္ပတ္လည္တြင္ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ဆိုဖာႏွစ္လံုးႏွင့္ တစ္ေယာက္ထိုင္ဆိုဖာတစ္လံုးကို စနစ္တက်ေနရာခ်ထားသည္။ ၾကမ္းျပင္ကိုလည္း ပါေကးခင္းထားျပီး ေျပာင္လက္ေနေအာင္ ထားထားသည္။ တီဗီြအၾကီးၾကီးတစ္လံုးႏွင့္ DVD စက္တို႔ကို ႏွစ္ထပ္စင္ေလးေပၚတင္ထားျပီး sound box မ်ားကိုေတာ့ ၾကိဳးျဖင့္သြယ္ကာ အခန္းအေပၚေထာင့္မ်ားတြင္ တပ္ဆင္ထားျပီး အခန္းထဲတြင္ အဲယားကြန္းလည္း တပ္ထား၏။
‘Home Theatre ဆိုတာေနမွာေပါ့ .. မိုက္သားဟ’
ဆိုဖာေပၚတြင္ ထိုင္ေနရင္းေတာ့ ထိုမွ်သာျမင္ရသည္။ ဆိုဖာေပၚလွန္ခ်လိုက္ရင္း မ်က္လံုးမွိတ္ကာ ေရႊရည္ ျပန္ထြက္အလာကို ေစာင့္ေနသည္။ ခဏမွ်ၾကာေသာအခါ အခန္းတံခါးဖြင့္သံေပၚလာျပီး ေျခသံၾကား၍ မ်က္လံုးဖြင့္လိုက္ရာ သူ႔ထံေလွ်ာက္လာေသာ ေရႊရည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေရႊရည္က ေျခက်င္း၀တ္ထိ၀ဲေနေသာ ဂါ၀န္ပန္းေရာင္ရွည္ကို ၀တ္ထားျပီး သူ႔ေဘးတြင္၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ သူမထံမွ ေရေမႊးနံ႔သင္းသင္းေလးက ဇင္မင္းႏွာသီး၀ကို လာေဆာ့ကစားေန ေသးသည္။ ေရႊရည္က သူ႔ကိုျပံဳးျပျပီး -
‘ေမာလိုက္တာကြာ .. နင္ေရာ’
‘ငါလည္းေမာတယ္ဟ’
‘ငါက ကားေမာင္းလုိ႔ေမာတာ .. နင္ကဘာလို႔ေမာတာတုန္း .. ဟြန္း’
‘အဲ .. အင္း .. နင္ေျပာလို႔လိုက္ေျပာတာ .. ဟီးဟီး’
‘ငါသိပါတယ္ .. နင္ငါ့ကိုဖိနပ္ခၽြတ္ေပး စီးေပး ကိုင္ေပးရတာ .. ငါ၀တ္ျပီးသားလံုခ်ည္ကို ေခါက္ေပးရတာေတြ ေမာတာမလား .. ဟက္ဟက္’
‘ေရႊရည္ .. အဲဒါေတြထည့္မေျပာနဲ႔ .. ငါသိပ္မၾကိဳက္ဘူးဟ .. နင္က ဒီေန႔ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပလို႔ ငါကူညီတာ .. ငါ့အေမဆို အိမ္မွာ ခ်ဳပ္ထည္ေတြလာအပ္လို႔ ငါကူခ်င္ရင္ေတာင္ မိန္းကေလးအ၀တ္အစားဆို အက်ီၤေတာင္ေပးမကိုင္ ဘူး .. ငါဘုန္းနိမ့္မွာစိုးလုိ႔’
‘ေၾသာ္ .. ဘုန္းရွင္ကံရွင္ၾကီးဇင္မင္းေပါ့ေလ .. ဟိဟိ’
‘နင္ေနာ္ .. ဘာျဖစ္လဲဟာ .. ငါကေယာက္်ားေလးပဲ’
‘ေအးပါ ေယာက္်ားေလးရယ္ .. အေအးေသာက္မလား .. မေသာက္လည္း ငါေသာက္ခ်င္တယ္ .. သြားယူေပးပါ လား .. ေရခဲေသတၱာထဲမွာရွိတယ္ .. ငါ့ကို ကၽြဲရိုင္းယူခဲ့ေပး .. နင္ေသာက္ခ်င္တာယူေသာက္’
‘လုပ္ျပန္ျပီ .. ေရႊရည္ကေတာ့’
‘ယူေပးဆိုေန’
‘ေအး ေအး .. ယူေပးမယ္’
စိတ္ထဲတြင္ သိပ္သေဘာမက်ေသာ္လည္း ဇင္မင္းထိုင္ေနရာမွထကာ ေရခဲေသတၱာရွာလိုက္ျပီး ကၽြဲရိုင္းတစ္ဘူး ယူေပးလိုက္သည္။ သူကေတာ့ဘာမွယူမေသာက္၊ အနည္းငယ္စိတ္ေကာက္ေနသည္ကို သူမ သိရန္မ်က္ႏွာကိုလည္း တင္းထားလိုက္သည္။
‘ေက်းဇူးပဲ .. ေဖာက္ေပးဦး’
ဘာမွေျပာမေနေတာ့၊ ေဖာက္ကာကမ္းေပးလိုက္သည္။
‘Thank you .. ဇင္မင္း .. နင့္ကိုငါေျပာစရာရွိတယ္’
‘ဘာလဲ’
‘အခုခ်ိန္ ငါ့အက်ီၤငါ ဆြဲျဖဲျပီး အခန္းျပင္ေျပးထြက္ျပီး ေအာ္ငိုလိုက္ရင္ နင္ဘာျဖစ္သြားမယ္ထင္လဲ’
‘ဘာေျပာတယ္ .. နင္ဘာေျပာလိုက္တယ္’
‘ဟက္ဟက္ .. ငါေျပာတာရွင္းရွင္းေလး .. ငါ နင္အႏိုင္က်င့္တာခံရေယာင္ေဆာင္ျပီး ရဲတိုင္လိုက္ရင္ နင္ ဘာျဖစ္သြားမယ္ထင္လဲ’
‘ေရႊရည္!!’
ဇင္မင္း ထို႔ထက္ပို၍ ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့၊ အံ့ၾသမင္သက္ကာ ေရႊရည့္ကိုပဲေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ေရႊရည္ကေတာ့ အေအးတစ္ငံုေမာ့လိုက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းတြန္႔႐ံုျပံဳးရင္း -
‘နင့္စကားနဲ႔ ငါ့စကားဆို ဘယ္သူေျပာတာကိုယံုၾကမယ္ထင္လဲ .. နင္မလုပ္ပါဘူးလို႔ေျပာလည္း လူေတြက နင့္ကို ယံုၾကမယ္ထင္လား ဇင္မင္း’
‘နင္ကလည္း .. မစပါနဲ႔ဟာ .. သူငယ္ခ်င္းခ်င္းကို အဲလိုမစေကာင္းဘူး’
‘ဟားဟား .. ငါနင့္ကိုစေနတာ မဟုတ္ဘူး .. ကဲ .. ရွင္းရွင္းပဲေျပာမယ္ .. နင့္ဆီက ငါလိုခ်င္တာရွိတယ္’
‘ဟင္ .. ေရႊရည္ .. နင္က သူေဌးသမီးပဲ .. ဒီေလာက္ခ်မ္းသာေနတာ .. ငါ့ဆီကဘာလိုခ်င္စရာရွိလို႔တုန္း’
‘သိရမွာေပါ့ .. ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ငါ နင့္ကို ခုနကေျပာသလိုေခ်ာက္တြန္းျပီး ေထာင္ထဲပို႔ခ်င္ေနတယ္ .. မျဖစ္ႏိုင္ဘူးမေျပာနဲ႔ .. ပိုက္ဆံရွိရင္ သိပ္ခက္တဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူးဆိုတာ နင္လည္းသိတယ္ .. ဟက္ဟက္’
ဇင္မင္း စိတ္ထဲတြင္ တဒိတ္ဒိတ္ျဖင့္ခုန္လာျပီး ေလေအးေပးစက္တပ္ထားသည့္အခန္းထဲမွာပင္ ေဇာေခၽြးမ်ား စိမ့္လာသည္။ ဒီေကာင္မေလးကို ခင္မိတာ သူမွားမ်ားသြားျပီလား၊ ဘာျဖစ္လို႔ သူ႔ကို ခုလိုေတြျခိမ္းေျခာက္ေနတာလဲ၊ တကယ္သာ အဲဒီလိုျဖစ္ရင္ေတာ့ သူ႔မွာ တရားဆိုင္စရာ ေငြမရွိေၾကးမရွိ၊ အေမသိသြားရင္ စိတ္ဆင္းရဲမွာပဲ၊ အေတြးေပါင္း မ်ားစြာျဖင့္ ေျခာက္ျခားေနစဥ္ ေရႊရည္ကဆက္ေျပာသည္။
‘ေၾကာက္တယ္မလား .. နားေထာင္ပါဦး .. နင့္မွာ ထြက္ေပါက္ရွိပါတယ္ .. ငါလိုခ်င္တာလုပ္ေပးရင္ နင့္ကို လႊတ္ေပးမယ္’
‘နင္ကဘာလိုခ်င္တာလဲ ေရႊရည္’
   ‘မေမးပါနဲ႔ .. ေပးမွာလား မေပးဘူးလားပဲ ေျဖ .. yes or no?’
   ဇင္မင္း သက္ျပင္းၾကီးခ်လိုက္သည္။ ေရႊရည္ျခိမ္းေျခာက္သလိုသာ တကယ္အစြပ္စြဲခံရရင္ သူ႔ဘ၀ တစ္သက္လံုး အမည္းစက္စြန္းထင္းေတာ့မည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း သူ႔ေျပာစကားထက္ ေရႊရည့္စကားကို ပိုယံုမည္မွာအမွန္၊ ပိုဆိုးသည္က အေမစိတ္ဆင္းရဲရလိမ့္မည္။ သူမ လိုခ်င္သည့္ကိစၥက ဘယ္ေလာက္မ်ားခက္ခဲႏိုင္ပါဦးမည္နည္း၊ စဥ္းစားျပီး ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ေနာင္တြင္ သူမႏွင့္အဆက္အသြယ္မလုပ္ေတာ့ရန္လည္း ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
   ‘နင္လိုခ်င္တာ ဘာလဲမသိေပမယ့္ ငါေပးမယ္ .. ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့သိထား .. ဒီေန႔ျပီးရင္ နင္နဲ႔ငါ သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး ေရႊရည္လင္းလဲ့’
   ‘ဟားဟား .. ဒီေန႔ျပီးမွမဟုတ္ပါဘူး .. ေနာက္တစ္မိနစ္အတြင္းမွာတင္ နင္နဲ႔ငါသူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး .. ငါ လိုခ်င္တာဘာလဲေျပာျပမယ္ ဇင္မင္း .. နင့္ကိုေထာင္ထဲမပို႔ဖို႔ ငါ့ကိုေတာင္းပန္စမ္း’
   ေထာင္းကနဲထြက္သြားေသာ ေဒါသကို ထိန္းလိုက္ျပီး ဇင္မင္းၾကိဳးစားေျပာလိုက္သည္။
   ‘ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေရႊရည္ .. ငါ့ကို ေထာင္ထဲမပို႔ပါနဲ႔’
   ‘အိုး .. လြယ္လိုက္တာ .. ဒါေပမယ့္ ငါလိုခ်င္တာအဲဒီလိုမဟုတ္ေသးဘူး .. ခံုေပၚကဆင္းျပီး ငါ့ေရွ႕ကိုလာရပ္ပါ’
   သူမေျပာသည့္အတိုင္း ဇင္မင္းသြားရပ္လိုက္သည္။ ေရႊရည္က ေျခခ်ိတ္ထိုင္ကာ ဆိုဖာေပၚေနာက္ေက်ာမွီခ်လိုက္ ျပီး ဇင္မင္းကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း ဆက္ေျပာသည္။
   ‘ဇင္မင္း .. ငါ့ေရွ႕မွာဒူးေထာက္’
   ၾကားလုိက္ရေသာစကားေၾကာင့္ ကမာၻၾကီးတစ္ခုလံုး ခ်ာခ်ာလည္သြားသလို ဇင္မင္းခံစားလိုက္ရသည္။ စိတ္လိုက္မာန္ပါျဖင့္ လက္သီးႏွစ္ဖက္ကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္လိုက္မိသည္။ ေရႊရည္က ျမင္ဟန္တူသည္။ ျပံဳးလိုက္ျပီး -
   ‘နင့္ကိုမေျပာရေသးဘူး .. ငါက ကရာေတးခါးပတ္နက္အထိ သင္ဖူးတယ္ .. ဂ်ဴဒိုလည္း တတ္တယ္ .. နင္ အသားမနာခ်င္ရင္ အဲဒီလက္သီးဆုပ္ေတြကို ခုခ်က္ခ်င္းျဖည္လိုက္ .. ျပီးေတာ့ စဥ္းစားစမ္း .. နင္ေထာင္ထဲေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္ဆို နင့္ရဲ႕ မုဆိုးမအေမအိုၾကီး ဘယ္လိုခံစားရမလဲလို႔ .. ဟက္ဟက္’
   ဇင္မင္းစိတ္ထဲတြင္ ေျပးစရာလမ္းမရွိေတာ့သည့္ သားေကာင္လိုခံစားေနရသည္။ ေရႊရည္က သူ႔အတြက္ ေျပးစရာ လမ္းမရွိေအာင္ကို ပိတ္ဆို႔ထားျပီးျဖစ္ေန၏။ စိတ္ထဲတြင္ မေက်နပ္စိတ္၊ ရွက္စိတ္၊ ၀မ္းနည္းစိတ္တို႔ျဖင့္ ျပည့္နွက္ကာ ရင္၀ တြင္ ဆုိ႔တက္လာျပီး မ်က္၀န္းမ်ားေ၀၀ါးလာသည္။ တစ္ဆက္တည္းတြင္ မ်က္လံုးမွ ပါးျပင္ေပၚသို႔က်လာေသာ ပူေႏြးေႏြး အထိအေတြ႕ႏွင့္ ေရႊရည္၏ရယ္သံ။
   ‘ဟားဟား .. ငိုစမ္း .. ေကာင္းတယ္ .. အားရပါးရငိုစမ္း .. ျပီးရင္နင့္ကို သနားဖို႔ ငါ့ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ျပီး ေတာင္းပန္စမ္း’ဇင္မင္းမခံစားႏိုင္ေတာ့။ ေရႊရည္၏မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဒူးေထာက္ခ်လိုက္သည္။ ေအာက္သို႔ ညင္သာစြာနိမ့္ဆင္းသြားေသာ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေရႊရည္ကလည္း ေက်နပ္ဟန္ျဖင့္မ်က္လံုးခ်င္းလိုက္ၾကည့္ရင္း ေသသပ္စြာ ျပံဳးေနသည္။ ေနာက္ဆံုး ေရႊရည့္ေျခရင္းတြင္ ဇင္မင္းဒူးေထာက္က်သြားေသာအခါမွ ေရႊရည္က ေခါင္းေမာ့ကာ ေအာင္ႏိုင္သူတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ေလွာင္ရယ္သံျဖင့္ေအာ္ရယ္လိုက္သည္။ ဇင္မင္းကေတာ့ ထုိရယ္သံႏွင့္အတူ ေခါင္းကို ငိုက္ခ်ကာ ခ်ဳံးပြဲခ်ငိုလိုက္မိသည္။ ေခါင္းငံု႔ငိုေနရင္း ေခါင္းနားတြင္တစ္စံုတစ္ခုေရြ႕လ်ားသြားသကဲ့သို႔ ခံစားလိုက္ရျပီး သူ႔ ေခါင္းကို တစ္စံုတစ္ရာက ဖိခ်လိုက္သည္ကိုခံရကာ ၾကမ္းျပင္ႏွင့္နဖူးထိသည့္တိုင္ ငိုက္က်သြားသည္။
   ‘မလႈပ္နဲ႔ .. မရုန္းနဲ႔’
   ေရႊရည္၏ စကားသံႏွင့္အတူ ‘ခ်ပ္’ ဟူေသာ အသံကိုပါ ဆက္တိုက္ၾကားလိုက္ရသည္။ သူ႔မ်က္၀န္းေထာင့္မွေန၍ သူ႔မ်က္ႏွာေဘးတြင္၀ဲက်ေနေသာ ပန္းေရာင္ဂါ၀န္စကိုျမင္ေသာအခါ အေျခအေနအလံုးစံုကို သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ ေရႊရည္က ဆိုဖာေပၚတြင္ထိုင္ရင္း ခ်ိတ္ထားေသာေျခကိုျဖဳတ္ကာ သူ႔ေခါင္းကိုနင္းခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သိလိုက္ျခင္းႏွင့္ အတူ ပို၍၀မ္းနည္းျပီးရွက္သြားကာ ထပ္၍ရိႈက္ငိုလိုက္မိျပန္သည္။ အိမ္တြင္ေတာ့ ဘုန္းကံနိမ့္မည္စိုးကာ မိန္းကေလး အ၀တ္အစားပင္ မကိုင္ရ၊ အခုေတာ့ သူ႔ေခါင္းေပၚတြင္ ရြယ္တူမိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ေျခေထာက္တင္ထားျပီး ျဖစ္သည္။ သူ႔တြင္ ရုုန္းလိုစိတ္လည္းမရွိေတာ့၊ ေဒါသလည္းမရွိေတာ့။ သူရွက္သည္။ ဒါပဲသူသိိသည္။ ငိုေနစဥ္တြင္ သူ႔ေခါင္းကိုနင္းထားသည့္ေျခေထာက္ကို ေရႊရည္က ရုတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ၾကမ္းေပၚေမွာက္ငိုေနေသာ သူ႔မ်က္ႏွာ ေအာက္သို႔ ေရႊရည္က သူမေျခေထာက္ထည့္လိုက္ျပီး သူ႔ေမးေစ့ကို ေျခဖ်ားျဖင့္ပင့္ကာ ေမာ့ေစသည္။
သူေမာ့ၾကည့္လိုက္ ေသာအခါ သူ႔ကိုအေပၚစီးမွငံု႔ၾကည့္ရင္း ျပံဳးေနသည့္ ေရႊရည့္မ်က္ႏွာေလး။ သူမက လက္ထဲရွိဖုန္းႏွင့္ ဇင္မင္းကိုခ်ိန္ရြယ္ျပီး တစ္စံုတစ္ခုလုပ္လိုက္ေသးသည္။ ထို႔ေနာက္မွ ဖုန္း screen ကို ဇင္မင္း ျမင္သာေအာင္ျပသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရႊရည့္ေပါင္လယ္ေလာက္မွစေသာ ဓာတ္ပံု၊ ပန္းေရာင္ဂါ၀န္က ေျခေထာက္ တစ္ေလွ်ာက္ဖံုးလႊမ္းထားျပီး ေျခဖမိုးျဖဴျဖဴေလးက တစ္စံုတစ္ခုေပၚတင္ထားသည္။ အနက္ေရာင္ဆံပင္မ်ား၊ ေရႊရည္၏ ေျခဖမိုးျဖဴျဖဴေလးက အနက္ေရာင္ဆံပင္မ်ားရွိေသာ ဦးေခါင္းတစ္လံုးေပၚတင္ထားေသာပံုျဖစ္သည္။ ေမးစရာမလို၊ ယခုနက သူငိုေနစဥ္ သူ႔ေခါင္းေပၚေရႊရည္က ေျခေထာက္တင္ထားေသာပံုျဖစ္သည္။ သူၾကားလိုက္ေသာ ‘ခ်ပ္’ ဟူသည့္ အသံမွာ ဖုန္းျဖင့္ဓာတ္ပံုရိုက္စဥ္ထြက္လာေသာ အသံျဖစ္မည္။ ေခါင္းကိုအနင္းခံထားရေသာသူမွာ ဇင္မင္းမဟုတ္ပါ ဟု မည္သို႔မွ်ျငင္း၍မရ။ ေနာက္တစ္ပံုေျပာင္းျပေတာ့ ပိုေသခ်ာသြားသည္။ ေမးေစ့ေအာက္တြင္ မိန္းကေလးေျခေထာက္မွန္း သိသာေသာ ေျခဖမိုးတစ္ခု၊ သူ႔မ်က္ႏွာကေတာ့ ဖုန္းထဲတြင္အထင္းသား။ ယခုနက သူ႔ကိုေခါင္းေမာ့ေစျပီးျပီးခ်င္း ရိုက္လိုက္ေသာ ဓာတ္ပံုျဖစ္မည္။ ေရႊရည္က -
‘ဇင္မင္း .. ဒီဓာတ္ပံုေတြ နင့္အေမျမင္ရင္ ဘယ္လိုခံစားသြားရမလဲ နင္စဥ္းစား .. စိတ္မထိန္းႏိုင္ရင္ ေဆးရံု အေရာက္ပဲ .. ျပလိုက္ရမလား .. ေျပာစမ္း’
‘မလုပ္ .. မလုပ္ပါနဲ႔ ေရႊရည္ရယ္ .. ငါတကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ .. နင္ခိုင္းတာမွန္သမွ်ငါလုပ္ပါ့မယ္ .. ငါ့ အေမ ကိုေတာ့ အဲဒီပံုေတြမျပလိုက္ပါနဲ႔ဟာ .. ငါရွိၾကီးခိုးပါတယ္’
‘ရွိၾကီးခိုးပါတယ္ .. ဟက္ဟက္ .. မဆိုးဘူး .. အိုေကေလ .. ငါ့ကို ရွိခိုးျပီးေတာင္းပန္စမ္း’
ဇင္မင္း ဘာမွမတတ္ႏုိင္ေတာ့။ ပင့္ကူအိမ္ထဲတြင္အမိခံလိုက္ရေသာ ပိုးေကာင္သဖြယ္ လႈပ္မရရုန္းမရေတာ့။ ေရႊရည့္ေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ေနရင္း လက္အုပ္ခ်ီလိုက္ျပီး ကန္ေတာ့ရန္ျပင္လိုက္စဥ္ ေရႊရည္က -
‘ေနဦး .. ေရွ႕နည္းနည္းတိုးဦး .. ငါ့ေျခဖမိုးကို နင့္နဖူးနဲ႔ထိေအာင္ကန္ေတာ့’
ဇင္မင္းေရွ႕တိုးလိုက္စဥ္ ေရႊရည္၏ ေျခေထာက္တစ္ဖက္က ေျမာက္တက္သြားျပီး သူ႔ရင္၀သို႔ အရွိန္ျပင္းစြာ ေရာက္လာကာ ၾကမ္းေပၚသို႔လဲသြားသည္။ ေရႊရည္က -
‘အခုကစျပီး မွတ္ထား .. နင့္ကိုငါ တစ္ခုခုခိုင္းရင္ အေၾကာင္းျပန္စမ္း .. ဟုတ္ကဲ့ လို႔ေျပာ .. ၾကားလား’
‘ဟုတ္ကဲ့ပါ ေရႊရည္’
‘ဇင္မင္း .. ငါ့ကို နင္နာမည္ေခၚစရာမလိုဘူး .. မမေလး လို႔ေခၚ .. အခုေခၚစမ္း’
‘မမေလး .. ဟုတ္ကဲ့ပါ မမေလး’
‘ေအး .. မွတ္ထား .. ငါ့ကိုကန္ေတာ့စမ္း’
ဇင္မင္းလူးလဲထလိုက္ျပီး ေရႊရည့္ေရွ႕တြင္ ဒူးျပန္ေထာက္လိုက္ကာ လက္အုပ္ခ်ီ၍ ကန္ေတာ့လိုက္သည္။ သူမ ေျခဖမိုးႏွင့္ သူ႔နဖူးထိသည့္အခ်ိန္တြင္ ေရႊရည့္ထံမွ ရယ္သံသဲ့သဲ့ထြက္လာသည္ကို ၾကားလိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ခါးကို ျပန္မတ္လိုက္ကာ ဒုတိယတစ္ၾကိမ္ကန္ေတာ့လိုက္ျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ တတိယတစ္ၾကိမ္၊ တတိယတစ္ၾကိမ္ ေျခဖမိုးႏွင့္ နဖူးအထိတြင္ေတာ့ ေရႊရည္က -
‘အဲဒီအတိုင္းျငိမ္ေန’
ထို႔ေနာက္ သူမဂါ၀န္ကိုလက္ျဖင့္အသာမလိုက္ျပီး ဂါ၀န္ေအာက္နားစကို ဇင္မင္း၏ေခါင္းေပၚသို႔ အုပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ‘ခ်ပ္’ ဟူေသာ အသံၾကားျပန္သည္။ ဇင္မင္းသေဘာေပါက္သည္၊ ထိုပံုထဲတြင္ သူ႔ေခါင္းက ေရႊရည္လင္းလဲ့၏ ေျခဖမိုးေပၚတြင္ မ်က္နွာအပ္လ်က္၊ သူ႔ေခါင္းကိုေတာ့ျမင္ရမည္မဟုတ္။ ေရႊရည္၏ ဂါ၀န္ျဖင့္ အုပ္ခံထားရသည္ေလ။ ေရႊရည့္ထံမွ စကားသံထပ္ထြက္လာသည္။
‘နင့္အဆင့္က အဲဒီေလာက္ပဲရွိတာပါ ဇင္မင္းရာ .. ငါ့စကတ္ေအာက္မွာ ေခါင္းထိုးထည့္ထားရတဲ့ အဆင့္ေလ .. ျပီးေတာ့ နင့္ေခါင္းကဘာအတြက္အသံုး၀င္ေသးလဲ .. သိလား’
‘ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး မမေလး’
‘ေအး .. ငါေျခေထာက္တင္ဖို႔ေလ .. ဟိဟိ .. ေက်နပ္တယ္ကြာ .. ေယာက္်ားေလးကို စကတ္ေအာက္ထည့္ဖို႔ .. ေခါင္းေပၚေျခေထာက္တင္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္တာက်လုိ႔ .. ဘာတဲ့ .. ဘုန္းရွင္ကံရွင္မင္းေယာက္်ား .. ဟုတ္လား .. ဟီးဟီး .. ရယ္ရတယ္ .. ဒါမ်ဳိး လုပ္ခ်င္ေနတာၾကာျပီ .. ဇင္မင္း .. ေျပာစမ္း .. နင့္ေခါင္းနဲ႔ ငါ့ေျခေထာက္ ဘယ္ဟာပိုျမင့္ျမတ္လဲ’
‘မမေလးရဲ႕ေျခေထာက္က ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထက္ အမ်ားၾကီးပိုျမင့္ျမတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ’
ဇင္မင္းလည္း ေျဖလိုက္ျပီးမွ မိမိကိုယ္မိမိျပန္ရွက္သြားသည္။ ငိုေတာ့မငိုလိုေတာ့၊ အံ့ၾသစြာျဖင့္ ရွက္စိတ္ႏွင့္အတူ ေက်နပ္စိတ္အနည္းငယ္ကိုပါ ခံစားလိုက္ရသည္ကိုလည္း သတိျပဳလိုက္မိသည္။ သူဆက္မေတြးႏိုင္ခင္ ေရႊရည့္ထံမွ အမိန္႔ သံ ထပ္ထြက္လာသည္။
‘ငါ့ဂါ၀န္ေအာက္နားစကို နင့္ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ဖြဖြေလးကိုက္ျပီး နမ္းစမ္း’
ဇင္မင္းလည္း ေရႊရည့္ဂါ၀န္ေအာက္မွေခါင္းကိုထုတ္လိုက္ျပီး သူမ ခိုင္းသည့္အတိုင္း ဂါ၀န္အနားစကို ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ အသာညွပ္လိုက္ျပီး ႏွာေခါင္းႏွင့္ဂါ၀န္ကိုထိလိုက္သည္။ ေရႊရည္က -
‘အဲလိုမဟုတ္ဘူး .. ငါ့ဂါ၀န္နဲ႔ နင့္ႏွာေခါင္းနဲ႔ေတ့ျပီး အားရပါးရအသက္ရႈ .. ငါ့ဂါ၀န္ကအနံ႔ကို ရေအာင္လို႔’
‘ဟုတ္ကဲ့ မမေလး’
ဇင္မင္းလည္း သူမခိုင္းသည့္အတိုင္း သူမ၏ဂါ၀န္ႏွင့္သူ႔ႏွာေခါင္းထိထားရင္း အသက္ရႈသြင္းလိုက္သည္။ ရႈသြင္း လိုက္သည့္ ၀င္သက္ႏွင့္အတူ ေရေမႊးနံ႔သင္းသင္းေလးကို ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ရလိုက္သည္။ ေရႊရည္က ေက်နပ္စြာရယ္လိုက္ျပီး -
‘ေမႊးတယ္မလား .. ငါ့အ၀တ္အစားေတြေမႊးမွန္းငါသိပါတယ္ .. ဇင္မင္း .. ပါးစပ္ဟထားစမ္း’
ဇင္မင္းလည္း ပါးစပ္ဟထားလိုက္သည္။ ေရႊရည္က သူမ၏ ေျခေထာက္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေျမွာက္ကာ ဇင္မင္း၏ ပါးစပ္အတြင္းသို႔ သူမ၏ ေျခမကိုထိုးထည့္လိုက္သည္။ ဤသည္ထိေတာ့ ဇင္မင္းမေမွ်ာ္လင့္ထား၊ ရုတ္တရက္ၾကီး ေရႊရည္ က ထိုကဲ့သို႔လုပ္ေသာအခါ လန္႔ကာရုန္းလိုက္မိမလိုျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ မရုန္းမိ၊ ျငိမ္ေနမိသည္။ ေရႊရည္က ခပ္ဖြဖြ ရယ္လိုက္ျပီး -
‘ဇင္မင္း .. ငါ့ေျခေထာက္ကို နင့္လက္နဲ႔ထိန္းကိုင္ထားစမ္း .. ငါ့ဟာငါေျမွာက္ထားရတာေညာင္းတယ္ .. ေအး .. ဟုတ္ျပီ .. အဲလို .. ကဲ .. ဇင္မင္း .. ငါ့ေျခမကိုစုပ္စမ္း .. အဟက္’
ဇင္မင္းလည္း စိတ္ကိုဒံုးဒံုးခ်လိုက္ေတာ့သည္။ ဘာမွေတြးမေနေတာ့၊ သူ႔ကိုအႏိုင္ယူေနသည့္ ေခ်ာေမာလွပေသာ မိန္းကေလးငယ္စိတ္တိုင္းက်သာ စကားနားေထာင္ေနမိေတာ့သည္။ ေရႊရည့္၏ ေျခမေလးကို ဖြဖြေလးတစ္ခ်က္စုပ္လိုက္ သည္။ ထို႔ေနာက္ ေျခမပတ္ပတ္လည္ကို လွ်ာျဖင့္အသာလ်က္ေပးလိုက္သည္။ ေျခညွိဳးႏွင့္ေျခမၾကားကိုပါ ေသေသခ်ာခ်ာ လ်က္ေပးလိုက္ျပီးေနာက္ ေျခညွိဳးႏွင့္ေျခခလယ္ကိုပါ သူ႔ပါးစပ္ထဲသို႔ ထည့္ကာစုပ္ေပးလုိက္မိသည္။ ေရႊရည္က ယားဟန္ ျဖင့္ အနည္းငယ္တြန္႔ကာ ရယ္လိုက္ျပီး -
‘လိမၼာလိုက္တဲ့ဇင္မင္း .. ခိုင္းစရာေတာင္မလိုဘူုး .. ေကာင္းတယ္ .. ေျခေခ်ာင္းငါးေခ်ာင္းလံုးစုပ္စမ္း’
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ေျခေထာက္ကို ပါးစပ္ထဲထည့္ထားရျပီး အခ်ီးက်ဴးခံရေသာအခါ ေက်နပ္သလိုခံစား လိုက္ရေသာ မိမိကိုယ္ကို ဇင္မင္းအံ့ၾသသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ပါးစပ္ကလည္း လုပ္စရာရွိသည္ကို အစဥ္မျပတ္၊ ေရႊရည္၏ ေျခေခ်ာင္းအားလံုးကို စုပ္ေပးျပီး ေျခေခ်ာင္းတစ္ခုႏွင့္တစ္ခုအၾကားကိုပါ လွ်ာျဖင့္ေသေသခ်ာခ်ာလ်က္ေပးေနမိသည္။ တစ္ေနကုန္ေလွ်ာက္သြားထားေသာေၾကာင့္ ေျခဆီအနည္းငယ္ထြက္ကာ သဲမႈန္႔အနည္းငယ္ကိုလည္း လ်က္မိသည္။ ထိုကဲ့သို႔ လုပ္ေပးေနရင္း ေရႊရည့္မ်က္ႏွာကိုခိုးၾကည့္လိုက္ေသာအခါ စည္းစိမ္ခံေနဟန္ျဖင့္ မ်က္လံုးကိုဖြင့္သည္ဆို႐ံုမွ် ဖြင့္ကာ သူ႔ကိုမုိးၾကည့္ရင္း ျပံဳးေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေျခေခ်ာင္းအားလံုး အစုပ္ခံအလ်က္ခံျပီးေသာအခါ ေရႊရည္က -
‘ငါ့ေျခဖ၀ါးကို နင့္ႏွာေခါင္းနဲ႔ထိျပီး ေျခဖ၀ါးကအနံ႔ကိုရႈသြင္းစမ္း’
‘ဟုတ္ကဲ့ပါ မမေလး’
ေရႊရည္ခိုင္းသည့္အတိုင္းပင္ သူမေျခဖ၀ါးမွ အနံ႔ကိုရႈလိုက္သည္။ ေမႊးသလိုလိုနံသလိုလိုႏွင့္ သူ မေျပာျပတတ္ ေသာ အနံ႔ကိုရလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ဤအနံ႔သည္ ေရႊရည္လင္းလဲ့၏ ေျခဖ၀ါးအနံ႔ျဖစ္သည္ ဟူေသာအသိေၾကာင့္ ဇင္မင္း ေက်နပ္ေနမိသည္။ ထိုအခိုက္အတန္႔ေလးတြင္ပင္ သူသည္ အစတုန္းကေတာ့ အက်ပ္ကိုင္ခံရေသာေၾကာင့္ ဤရွက္ဖြယ္ အလုပ္မ်ားကို လုပ္ေနရသည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုတြင္ေတာ့ စိတ္ပါလက္ပါျဖင့္ ေရႊရည္ေက်နပ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးေန မိသည္ကို သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ ေရႊရည္က -
‘ညာဘက္ေျခေထာက္ေတာ့ျပီးျပီ .. ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္ကိုလည္း စုပ္ေပးလ်က္ေပးစမ္း .. ပါးစပ္ဟ’
ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ သူမ၏ ဘယ္ဘယ္ေျခဖ၀ါးကို ဇင္မင္း၏ပါးစပ္တြင္းသို႔ ထိုးထည့္လိုက္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ဟန္ျဖင့္ ရယ္လိုက္သည္။ ယခုနကအတိုင္းပင္ ဇင္မင္းလည္း ေစ့ေစ့စပ္စပ္ျဖင့္ ေျခဖ၀ါးတစ္ခုလံုးကို စုပ္လိုက္လ်က္လိုက္နမ္းလိုက္ ျဖင့္ ေက်နပ္ေနမိသည္။ ျပီးေသာအခါ ေရႊရည္က ေျခေထာက္ကိုျပန္ရုတ္ကာ ၾကမ္းေပၚခ်လိုက္ရင္း -
‘ဇင္မင္း .. ေလးဘက္ေထာက္စမ္း’
‘ဟုတ္ကဲ့’
ထို႔ေနာက္ ေရႊရည္က ထိုင္ရာမွထကာ ေရွ႕သို႔ သံုးလွမ္းခန္႔တိုးလိုက္ျပီး ဇင္မင္းကို -
‘ဇင္မင္း .. ငါ့ေျခေထာက္ၾကားကေန ေလးဘက္ေထာက္ျပီးျဖတ္ .. လက္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚကမၾကြနဲ႔’
ထို႔ေနာက္ ဇင္မင္းဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူကာ ခါးေထာက္မတ္တပ္ရပ္လိုက္ျပီး ငံု႔ၾကည့္ေနသည္။ ဇင္မင္းလည္း ေလးဘက္ေထာက္ျပီး ေရႊရည္လင္းလဲ့၏ေျခေထာက္ၾကားထဲသို႔ ဦးတည္သြားသည္။ သူ႔ေခါင္းႏွင့္ ေရႊရည့္ဂါ၀န္ထိခါနီး ေသာအခါ ဒီတိုင္းျဖတ္၍ အဆင္မေျပသည္ကို သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ အၾကံတစ္ခုခ်က္ခ်င္းရလိုက္၍ သူ႔ေခါင္းကို ႏွိမ့္ခ်လိုက္ကာ ေရႊရည္၏ဂါ၀န္ေအာက္နားစကို ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ညွပ္ကာ ေခါင္းကိုအေပၚအနည္းငယ္လွည့္လိုက္ျပီး သူ႔မ်က္ႏွာ တစ္ျခမ္းေပၚသို႔အရင္ေရာက္ေအာင္ တင္လိုက္သည္။ သူလုပ္ေနသမွ်ကို ေရႊရည္က ခါးေထာက္ရင္း အေပၚစီးမွငံု႔ၾကည့္ေန ကာ သေဘာက်ဟန္ျဖင့္ ရယ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ ဇင္မင္းက ေရွ႕ဆက္တိုးမည္လုပ္ရာ ေရႊရည္က -
‘ေနဦး .. အဲတိုင္းေန .. ငါသေဘာက်လုိ႔ .. နင့္ေခါင္းကအခုဆို ငါ့ဂါ၀န္ေအာက္မွာ .. ငါ့ေျခသလံုးၾကားမွာ .. အဲ .. နင္ေမာ့ၾကည့္ရင္ ေသဖို႔သာျပင္ .. ၾကားလား’
‘ဟုတ္ကဲ့ပါ မမေလး .. မလုပ္ရဲပါဘူး’
‘ေအး .. ငါ့ေျခသလံုးကိုလွ်ာနဲ႔လ်က္စမ္း ဇင္မင္း’
ဇင္မင္းလည္း ေခါင္းကိုညာဘက္လွည့္လိုက္ျပီး ေရႊရည့္ေျခသလံုးကို လွ်ာျဖင့္အသာလ်က္ေပးလိုက္သည္။ အလင္းေရာင္ေကာင္းစြာမရွိ၊ ေရႊရည့္ဂါ၀န္ကိုျဖတ္၍ အခန္းမီးေရာင္ကတိုးႏိုင္ပံုမေပၚ။ အသက္ရႈသြင္းလိုက္တိုင္းလည္း အေမႊးနံ႔သင္းသင္းကို ေကာင္းစြာရေနသည္။ ေရႊရည့္ထံမွာ စကားသံထြက္လာသည္။
‘နင္ဇိမ္က်ေနတယ္မလား .. ငါ့ဂါ၀န္ေအာက္မွာ .. နင္ေက်နပ္ေနတာငါသိတယ္ .. ေခြးမ်ဳိး .. ငါ့ကို ေက်းဇူးတင္စမ္း’
‘မမေလးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ .. မမေလးရဲ႕ ဂါ၀န္ေအာက္မွာ ေနခြင့္ .. မမေလး ေျခသလံုးကို လ်က္ေပးခြင့္ .. မမေလးရဲ႕ ကိုယ္နံ႔ကိုရႈခြင့္ေပးတဲ့အတြက္ပါ .. ကၽြန္ေတာ့္အဆင့္က မမေလးရဲ႕ ေျခရင္းမွာေနရမယ့္အဆင့္ပဲရွိပါတယ္’
‘ဟက္ဟက္ .. စကားေတြတတ္ေနတယ္ .. ကဲ .. ထြက္ခဲ့ေတာ့ .. ျပီးရင္ ငါ့ေရွ႕မွာေလးဘက္လာေထာက္’
ဇင္မင္းလည္း ေရႊရည့္ေျခေထာက္ၾကားမွ ေခါင္းကိုထုတ္ကာ သူမေရွ႕တြင္ ေလးဘက္ေထာက္လိုက္သည္။ ေရႊရည္က သူမဂါ၀န္ကိုအနည္းငယ္မကာ ေျခေထာက္ကိုဇင္မင္းေခါင္းေပၚမွေက်ာ္၍ ဇင္မင္းကိုကားယားခြျပီးရပ္ကာ ေက်ာ ေပၚသို႔ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေျခေထာက္ကိုေတာ့ ဇင္မင္း၏ လက္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီေပၚတြင္တင္ကာ သူ႔ဆံပင္ကို လက္ ျဖင့္ ဆြဲကိုင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ -
‘ကဲ .. ငါ့အခန္းထဲသြားစမ္း ဇင္မင္း .. ငါ့ရဲ႕စီးေတာ္ကၽြန္ေပါ့ .. ဟဟ’
စီးေတာ္ကၽြန္ ဆိုပါလား၊ ဇင္မင္းစိတ္ထဲတြင္ ၾကက္သီးမ်ားပင္ထသလိုခံစားလိုက္ရသည္။ သူမက သူ႔ကို ကၽြန္လို႔ ေခၚလိုက္တာပါလား။ အင္းေပါ့ေလ .. ကၽြန္ဆိုလည္း ကၽြန္ေပါ့ .. ငါကလည္း တကယ္သူ႔အတြက္ကၽြန္ပါပဲ .. အေတြးစကို ျဖတ္လိုက္ျပီး သူမ၏အခန္းထံသို႔ ဦးတည္လိုက္သည္။ တစ္လွမ္းလွမ္းတိုင္း ေရႊရည္က ျပဳတ္က်မွာစိုုးသည့္အေနျဖင့္ သူ႔ ဆံပင္ကို ဆြဲဆြဲထိန္းလိုက္ျပီး တခိခိရယ္ကာ ျမဴးတူးေနသည္။ သူမ ေပ်ာ္ေနသည္ကုိၾကားေသာအခါ ဇင္မင္းလည္း ၀မ္းသာသည္။ ထို႔ေနာက္ အခန္း၀သို႔ေရာက္ေသာအခါ ေရႊရည္က ဇင္မင္းေက်ာေပၚမွဆင္းလိုက္ျပီး တံခါးဖြင့္လိုက္ျပီး -
‘အခန္းထဲ၀င္စမ္း .. ဇင္မင္း’
သူ႔ကို အရင္၀င္ေစျပီး သူမလည္းလိုက္၀င္ကာ တံခါးပိတ္လိုက္သည္။