အန္တီလွလွနဲ႔သူမ၏တူ

ကဲကဲ… ေအာ္တဲ့သူေတြကလည္း ေအာ္ေနၾကျပီဆိုေတာ့ အဆက္ေလးမပ်က္သြားရေလေအာင္ ဘာသာျပန္ေလးတင္ေပးလုိက္ပါတယ္….၊ မူရင္းအတိုင္းျပန္ထားတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး… မူရင္းကိုဘဲနည္းနည္းကြန္႔ျပီးျပန္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

          ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တခုတြင္ ဂ်င္မီသည္ သူ႔အန္တီစုစုဆီသို႔အလည္ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ ဂ်င္မီသည္ အသက္အားျဖင့္ 17ႏွစ္သာရွိေသးျပီး မိမႏိုင္ဖမႏိုင္ေလးတဦးလည္း ျဖစ္ပါသည္။ အန္တီစုစုသည္ ဂ်င္မီအေမ၏ညီမျဖစ္ျပီး အသက္ 24 ႏွစ္အရြယ္ လွပေက်ာ့ရွင္းေသာ အလွပိုင္ရွင္တဦးျဖစ္ပါသည္။ ဂ်င္မီ၏မိဘမ်ားသည္ ဂ်င္မီအားမႏိုင္သျဖင့္ ဂ်င္မီအေမမွသူမညီမစုစုဆီသို႔ ပို႔လုိက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စုစုသည္ အသက္24ႏွစ္ရွိျပီျဖစ္ေသာ္လည္း ေယာကၤ်ားမရွိသည့္ အပ်ိဳၾကီးပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ျပင္စုစုသည္ ဂ်င္မီေရာက္လာသည့္ေန႔မွစ၍ သူမအိမ္တြင္စည္းကမ္းမ်ားကို ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါသည္။

          ဂ်င္မီသည္ အန္တီစုစု၏စည္းကမ္းအခ်ိဳ႕ကို လုိက္နာႏိုင္ေသာ္လည္း ညဖက္တြင္ 10နာရီအေရာက္အိမ္ျပန္လာရမည္ဆိုေသာ အခ်က္သည္ သူ႔အတြက္မ်ားစြာ စိတ္ညစ္ဖြယ္ျဖစ္ေနပါသည္။ ဂ်င္မီသည္ သူငယ္သဘာ၀ညဖက္တြင္ ညည့္နက္သည္အထိေန၍ ဂီတာတီးျခင္း၊ ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္သြားျခင္းမ်ားကို ႏွစ္ျခိဳက္သူျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ အန္တီစုစု၏စည္းကမ္းခ်က္တို႔သည္ သူ႔အတြက္ညစ္စရာမ်ားျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။

          ထိုကဲ့သုိ႔ညဥ့္နက္သည္အထိ အိမ္သို႔ျပန္မလာျခင္းအေပၚ အန္တီစုစုမွေဒါသတအားျဖစ္သျဖင့္ တေန႔တြင္ ဂ်င္မီအား…..

          “ဂ်င္မီ…နင္ငါ့စကားကိုနားမေထာင္ဘူးလား… နင့္မိဘေတြက ငါ့ဆီပို႔ထားျပီဆိုမွေတာ့ ငါကမင္းကိုထိန္းရမွာဘဲ… ေနာက္ျပီးမင္းငါ့အိမ္မွာေနမယ္ဆိုရင္ ငါ့စကားကို နားေထာင္ရမယ္…”

          ဂ်င္မီသည္ အန္တီစုစုေျပာသမွ်ကို တခြန္းမွ်ျပန္မေျပာဘဲ ျငိမ္၍နားေထာင္ေနခဲ့ပါသည္။

          အဲ့လိုျငိမ္၍နားေထာင္ေနသည္ကိုပင္ အန္တီစုစုက သူ႔အားရႊဲေနသည္ဟုထင္ကာ….

          “ေကာင္းျပီဂ်င္မီ…. ငါေနာက္ဆံုးေျပာမယ္… ေနာက္တခါမင္းညဖက္ေနာက္က်ရင္ေတာ့ မင္းကိုငါအျပစ္ေပးရလိမ့္မယ္ အဲ့က်မွ ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ႔ ဟုတ္ျပီလား…”

          သူမေျပာခ်င္သည္မ်ားကိုေျပာျပီးေနာက္ အန္တီစုစုသည္ သူမအခန္းတြင္းသို႔၀င္သြားပါေတာ့သည္။

          ထို႔ေန႔ညတြင္ပင္ ဂ်င္မီသည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏အဆြယ္ေကာင္းမႈ႕ျဖင့္ ကလပ္သို႔ပါသြားျပီး 2နာရီေက်ာ္မွသာ အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့သည္။ ထို႔သို႔ျပန္ေရာက္လာခိ်န္တြင္ အန္တီစုစုသည္ တံခါးထဖြင့္ေပးသည္မွတပါး မည္သည့္စကားတခြန္းကိုမွ်မေျပာခဲ့ပါေခ်…။

          နံနက္မိုးလင္းခ်ိန္တြင္ေတာ့………………….

          “ဂ်င္မီ… မင္းႏိုးလာျပီလား… ညကမင္းဘာလိုျဖစ္လာတယ္ဆိုတာေရာ မင္းမွတ္မိေသးလား…”

          “ဟုတ္ကဲ့အန္တီ....”

          “ေအး… အဲ့ဒါဆို ငါမင္းကို ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး.. မင္းအ၀တ္ထုပ္ျပင္ျပီး လာရာလမ္းတိုင္းျပန္ေပေတာ့…”

          ဂ်င္မီေတြးလုိက္သည္ “ငါအခုခ်ိန္ျပန္လို႔ကေတာ့ အိမ္ကလည္းလက္သင့္ခံလိမ့္မည္မဟုတ္၊ ေနာက္ျပီး ဒီကိုမလာခင္အိမ္က မင္းလိမၼာနဲ႔မင္းအန္တီစုစုဆီမွာေနမယ္ဆိုရင္ မင္းလိုခ်င္တဲ့ ျပိဳင္ကား၀ယ္ေပးမယ္ဟုလည္းအေဖက ေျပာထားေသးသည္၊ မင္းအန္တီစုက no ဆိုရင္ေတာ့ မင္းကားမေျပာနဲ႔ အိမ္ေပၚေတာင္ျပန္တတ္လာဖို႔မစဥ္းစားနဲ႔….” ဂ်င္မီတေယာက္ သူ႔အေဖ၏စကားကို ၾကားေယာင္ရင္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး

          “ကၽြန္ေတာ္မျပန္ပါရေစနဲ႔ေနာ္… အန္တီကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကိဳက္တဲ့အျပစ္ေပးပါ ကၽြန္ေတာ္ခံပါ့မယ္….”

          “ေအး ဒါဆို ဒီေန႔ကစျပီးမင္းငါေနခိုင္းတဲ့အတိုင္းေနရမယ္…၊ ငါ့ေျပာတဲ့စကားကိုနားေထာင္ရယ္ ဟုတျ္ပီလား…”

          ေဒၚစုစုသည္လည္း သူမ၏၀ါသနာကို အေျချပဳ၍ သူ၏တူအားသင္ခန္းစာေပးရန္အတြက္ လုပ္ငန္းစတင္ပါေတာ့သည္။

          “ကဲအခုမင္းမတ္တပ္ရပ္လုိက္ျပီးရင္ မင္းအ၀တ္အစားေတြအားလံုးကို ခၽြတ္ခ်ပစ္လုိက္…”

          ဂ်င္မီလည္း မထင္မွတ္ထားသည့္စကားကို ၾကားလုိက္ရသည့္အတြက္ တြန္႔ဆုတ္ေနပါေတာ့သည္။

          “ဟဲ့… ငါေျပာတဲ့မၾကားဘူးလား….”

          “ဟို…ဟုိေလ…”

          “ဘာမွဟုိေတြဒီေတြလုပ္မေနနဲ႔ မင္းဘဲငါ့စကားကို နားေထာင္မယ္ဆို ဒါဆိုအခု ငါခိုင္းတာကိုသာလုပ္….”

          ဂ်င္မီလည္း အန္တီစုစု၏စကားအတုိင္းပင္ သူ႔၏အ၀တ္အစားမ်ားကို ခၽြတ္ခ်လုိက္ပါေတာ့သည္။

          “မင္းကလူေကာင္ၾကီးသေလာက္မင္းရဲ့ပစၥည္းကေတာ္ေတာ္ေသးတာဘဲကြ… မင္းကခေလးဘဲရွိေသးတာဘဲကို…”

          စုစုသည္ သူမတူ၏ပစၥည္းေလးအား ေျချဖင့္လွမ္းကိုင္၍ ေျပာလုိက္ပါသည္။ ဂ်င္မီသည္ သူ၏ေခ်ာေမာလွေသာအန္တီစုစု၏ေရွ႕တြင္ ၀လစ္စလစ္ေနရျခင္းအေပၚမ်ားစြာရွက္သျဖင့္ သူ၏ေခါင္းၾကီးကို ငံု႔ထားပါေတာ့သည္။

          “မင္းဒီေန႔ကစျပီး အိမ္ထဲမွာ ဒီလိုအ၀တ္အစားမပါတဲ့ပံုစံအတိုင္းပင္ေနရမယ္ၾကားလား..၊ တျခားဘယ္မွထြက္ဖုိ႔စိတ္မကူးနဲ႔…”

          ဂ်င္မီသည္ ေခါင္းကိုသာအသာညိမ့္၍အေျဖေပးလုိက္ပါေတာ့သည္။

          ညဖက္သို႔ေရာက္ေသာအခါ………..

          ထံုးစံအတုိင္းဆိုလွ်င္ ဒီအခ်ိန္ အိမ္မွာမရွိတတ္ေသာ ဂ်င္မီသည္ အခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ တီဗီၾကည့္ေနေသာ သူ၏အန္တီစုစု၏ေဘးတြင္ ၀လစ္စလစ္ျဖင့္ မုန္႔ဘန္းကိုင္ကာ မတ္တပ္ရပ္ေနပါသည္။

          “ဟဲ့ ခြက္ထဲမွာ အခ်ိဳရည္ကုန္ေနျပီထပ္ထည့္ေပးစမ္း….”

          စားပြဲေပၚရွိအေအးခြက္အတြင္းသို႔ အခ်ိဳရည္ငွဲ႔ေပးလိုက္ပါသည္။ အန္တီစုစုသည္ တီဗီၾကည့္ေနရင္းကပင္ သူမ၏လက္သည္ ဂ်င္မီ၏ေမြးရာပါပစၥည္းေလးအား ဆုပ္နယ္ကစားေနပါေသးသည္။

          ထို႔ေနာက္တီဗီၾကည့္ျခင္းကိုရပ္၍ ၀ရံတာရွိရာသို႔ အန္တီစုစုမွာ ဦးေဆာင္၍ထြက္လာခဲ့ပါသည္။

          “ဂ်င္မီ…မင္းဒီမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနခဲ့ေတာ့…” ဟုဆိုကာ ၀ရံတာတံခါးအေပါက္၀တြင္ ဂ်င္မီအား မတ္တပ္ရပ္ေနေစခဲ့ပါသည္။ ေအးလွေသာ္လည္း အန္တီစုစု၏အမိန္႔ကို မလြန္႔ဆန္၀ံ့သူမို႔ ၀ရံတာအေပါက္၀တြင္ ၀လစ္စလစ္ျဖင့္ မတ္တပ္ရပ္ေနရပါေတာ့သည္။

          အန္တီစုစုသည္ ဂ်င္မီအား ၀ရံတာတြင္ရပ္ေနေစခဲ့၍ သူမကေတာ့ အိပ္ခန္းအတြင္းတြင္စာအုပ္ဖတ္ေနခဲ့ပါေတာ့သည္။

စာဖတ္တအုပ္ဖတ္အျပီးတြင္ေတာ့….

          ဂ်င္မီရွိရာ၀ရံတာသို႔သြား၍ ဂ်င္မီ့၏လီးေလးကို ကစားပါေတာ့သည္။ ေအးလွသည္ကတေၾကာင္း မိမိ၏လီးေလးကို ကစားခံေနရသည္ကတေၾကာင္းေၾကာင့္ ဂ်င္မီသည္ မ်ားမ်ားပင္ကစားမခံႏိုင္ဘဲ သုတ္ရည္မ်ားပန္းထြက္လာပါေတာ့သည္။ အန္တီစုစုသည္ သူမ၏လက္တြင္ လာစင္ေသာ သုတ္ရည္မ်ားကိုၾကည့္၍………..

          “မင္းေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ေကာင္ဘဲ… ညစ္ပတ္ကုန္ျပီေတြ႔လား.. အဲ့ဒါေတြအားလံုးကိုမင္းျပန္သန္႔ရွင္းရမယ္”ဟုဆိုကာ သူမ၏သုတ္ရည္မ်ားေပထားေသာလက္အား ဂ်င္မီ့ပါးစပ္နားသို႔ကပ္ေပးလုိက္ပါသည္။

          “ကဲ… အဲ့ဒါေတြကို ေျပာင္ေနေအာင္ယက္စမ္း… နည္းနည္းေလးမွမက်န္ေစနဲ႔… ငါ့လက္ကိုယက္ျပီးရင္ ေအာက္ၾကမ္းျပင္ကိုလည္းယက္ျပီးမွ ငါ့အခန္းထဲကိုလာခဲ့….”

          ဂ်င္မီလည္း အန္တီစုစု၏အမိန္႔အတိုင္းတြင္ သူမ၏ႏူးညံ့လွေသာလက္ေလးမ်ားကို သူမလွ်ာျဖင့္ သန္႔စင္သည္အထိလ်က္ေပးလုိက္ပါသည္၊ ျပီးေနာက္ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ တင္ေနေသာသူ၏သုတ္ရည္မ်ားကိုလည္း သူ႔လွ်ာျဖင့္ပင္ သန္႔ရွင္ေရးလုပ္ရပါေတာ့သည္။

          ဂ်င္မီသည္ သန္႔ရွင္းသည့္သည္မ်ားကို သန္႔ရွင္းျပီးေနာက္ အန္တီစုစုရွိရာအခန္းတြင္းသို႔ သြားခဲ့ပါသည္။

          ဂ်င္မီအခန္းသို႔ေရာက္ေသာအခါတြင္ အန္တီစုစုသည္ Toilet အတြင္းတြင္ရွိေနပါသည္၊ Toiletတံခါးဖြင့္ထားသျဖင့္ဂ်င္မီ၀င္လာသည္ကို ျမင္လွ်င္………..

          “ဂ်င္မီဒီကိုလာခဲ့အုန္းးးးးးးးးးး”

          ဂ်င္မီလည္း အန္တီစုစုေခၚသျဖင့္ Toiletအတြင္းသို႔၀င္ခဲ့လုိက္ပါသည္၊ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ၏လွပစြာေသာ အန္တီစုစု၏ တင္းရင္းလွေသာတင္ပါးႏွင့္ ေဖြးအုလွေသာအဖုတ္ေလးတို႔အား အတိုင္းသားျမင္လုိက္ရသျဖင့္ ဂ်င္မီတေယာက္ ေက်ာက္ရုပ္ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။ အဲ့ဒါကို ရိပ္မိေသာ အန္တီစုစုက…..

          “ဒီကိုလာေလ ဘာေငးေနတာလဲ…”

          ဂ်င္မီလည္းအန္တီစုစုေခၚသျဖင့္ သူမနားသို႔တိုးသြားလုိက္ပါသည္….

          “ကဲဒူးေထာက္လုိက္ ျပီးရင္ ငါ့အဖုတ္ကိုေသခ်ာၾကည့္ေန…”

          ဂ်င္မီတေယာက္စက္ရုပ္တစ္ရုပ္လို႔အမိန္႔ေပးသည့္အတုိင္း တေသြမတိန္းလိုက္လုပ္ေနပါေတာ့သည္။

          “မင္းမ်က္ႏွာကိုငါ့အဖုတ္နားတိုး… ျပီးရင္ ပါးစပ္ပါဟထား… ဒါမွေဘးစင္မဲ့ငါ့ေသးေတြမင္းပါးစပ္ထဲေရာက္မွာ….”

          အန္တီစုစုသည္ ဘိုထိုင္ေပၚမွေန၍ ေသးမ်ားစတင္ေပါက္ပါေတာ့သည္။ သူမ၏၀ါက်င္က်င္ေသးမ်ားသည္ အိုးထဲက်သြားသကဲ့သို႔ တခ်ိဳ႕မွာလည္း ဂ်င္မီပါးစပ္အတြင္းသို႔အနည္းငယ္စင္သြားခဲ့ပါေတာ့သည္။

          “ကဲ…ေသးေပါက္လို႔ေတာ့ျပီးျပီ ငါ့အဖုတ္ကိုမင္းမ်က္ႏွာနဲ႔ပြတ္ေဆးရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္မင္းလွ်ာနဲ႔ပြတ္ေဆးေပးမလား ၾကိဳက္တာေရြး…”

          ဂ်င္မီသည္လည္း သူ၏ေခါင္းကိုအဖုတ္ရွိရာသို႔အနည္းငယ္ထပ္တိုးသြားျပီးေနာက္ လွ်ာျပားၾကီးျဖင့္ အဖုတ္အားေဆးေၾကာသန္႔ရွင္ေပးပါေတာ့သည္။

          “အင္းးးဟင္းးးး မင္းရဲ့လွ်ာကေတာ့စြမ္းသားဘဲကြ…၊ မ်ားမ်ားလ်က္ေပးကြာ”

          ထို႔ေနာက္ဂ်င္မီတေယာက္ သူ၏အန္တီစုစုစိတ္ေက်နပ္မႈရေစရန္ သူ၏လွ်ာအစြမ္းကိုအစြမ္းကုန္ ထုတ္ျပေပးလိုက္ပါေတာ့သည္။

          “အင္းးးးး ေတာ္ျပီေတာ္ျပီမယက္နဲ႔ေတာ့ ငါ့ေနာက္ကလုိက္ခဲ့…”

          အန္တီစုစုသည္ ဘိုထိုင္မွထ၍ ခုတင္ရွိရာသို႔ဦးတည္လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ပါေတာ့သည္။

          “ဒီဘက္ကိုလာခဲ့….၊ ဟင္.. ငါ့ေျခေထာက္ေတြေတာင္ညစ္ပတ္ေနျပီဘဲ…”

          “ဂ်င္မီငါ့ေျခေထာက္ေတြကုိေျပာင္ေနေအာင္ မင္းလွ်ာနဲ႔ယက္ေပးစမ္း…၊ ငါ့အဖုတ္ကိုေတာင္ ေသးန႔ံစင္ေအာင္ယက္ႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ေျခေထာက္ကိုလည္း ဖံုေတြတစ္စက္မွက်န္ေအာင္ ယက္ႏိုင္မွာဘဲ ဟုတ္တယ္မွတ္လား…”         

          ဂ်င္မီသည္လည္းေခါင္းငံု႕နာခံတတ္ေသာ ေက်းကၽြန္တေယာက္ပံုစံျဖင့္ပင္ အန္တီစုစု၏ေျခေထာက္မ်ားရွိရာ ခုတင္ေျခရင္းဘက္တြင္ ဒူးကိုေထာက္၍ သူ႔အန္တီ၏ေျခဖ၀ါးကို ဦးစြာစ၍ လွ်ာျဖင့္ယက္ပါေတာ့သည္။

          စုစုသည္လည္း လွ်ာျဖင့္ေျခဖ၀ါးကို အယက္ခံရသျဖင့္ ယားသလိုျဖစ္ကာ အနည္းငယ္တြန္႔သြားခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ဂ်င္မီ့၏လွ်ာအစြမ္းကိုခံလ်က္ ေမွးေနပါေတာ့သည္။

          နာရီသံႏွစ္ခ်က္ထြက္ေပၚလာခ်ိန္တြင္ စုစုသည္ အိမ္ယာမွတေရးႏိုးလာခဲ့ပါေတာ့သည္။ သူမ၏ေျခေထာက္နားတြင္ေတာ့ သူမ၏ေျခေထာက္မ်ားအား မရပ္မနားလွ်ာမ်ားျဖင့္ ယက္ေနေသာ ဂ်င္မီကို ေတြ႔လိုက္ရပါေတာ့သည္။

          “ဟဲ့…နင္မအိပ္ေသးဘူးလား….”

          “ကဲကဲအိပ္ေတာ့ မနက္က်ရင္ ငါ့ရဲ့အခ်စ္ရဆံုးသူငယ္ခ်င္းအိမ္လာလည္လိမ့္မယ္…၊ အဲ့အခါက်ရင္လည္း ငါ့ကိုျပဳစုသလုိဘဲ သူ႔ကိုလည္းမင္းျပဳစုေပးရအုန္းမွာ..၊ အခုေတာ့ ညဥ့္နက္ေနျပီ အိပ္ေတာ့…..”

          “ဟုတ္ကဲ့…အန္တီ…”

          “အင္းးး ေနဦးမင္းဒီညမင္းအခန္းကိုျပန္အိပ္ဖို႔မေတြးနဲ႔ ငါ့ခုတင္ေဘးမွာဘဲ ဒီအတုိင္းအိပ္….”

          အခန္းျပန္ရန္ေျခလွမ္းျပင္ေနေသာ ဂ်င္မီတေယာက္ ေျခလွမ္းမ်ားရပ္တန္႔သြား၍ ထိုေနရာတြင္ပင္ လွဲခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။

          “မင္း ငါ့စကားကိုေကာင္းေကာင္းနားေထာင္၊ နားမေထာင္လုိ႔ကေတာ့ မင္းမိဘေတြဆီျပန္ပို႔လုိက္မယ္…နားလည္လား…”

          ဂ်င္မီကေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ သူ႔အတြက္သတ္မွတ္ေပးထားေသာ ေနရာတြင္ပင္ အိပ္စက္လုိက္ပါေတာ့သည္။