"ဘယ္လို ခင္သီရီက ငါနဲ႔ခင္ခ်င္လို႔ ဟုတ္လို႔လားကြာ။"
ကြၽန္ေတာ့္ကို မင္းႏိုင္က ခင္သီရီ ကြၽန္ေတာ့္ကိုခင္ခ်င္ေၾကာင္းလာေျပာသျဖင့္ မယုံၾကည္ေသာေၾကာင့္ျပန္ေမးမိျခင္းျဖစ္သည္။
" ေရာ္တကယ္ပါဆိုမွ အခုေတာင္ငါနဲ႔ပါလာတယ္မင္းနဲ႔မိတ္ဆက္ေပးဆိုလို႔ ငါေခၚလာတာ။"
ကြၽန္ေတာ့္မွာ ယုံတစ္၀က္မယုံတစ္၀က္နဲ႔ မင္းႏိုင္ေခၚရာ ကန္တင္းသို႔လိုက္လာရသည္။ ကန္တင္းတြင္ ခင္သီရိကိုေတြ႔လိုက္ေတာ့မွ မင္းႏိုင္ကြၽန္ေတာ့္ကို တကယ္ေျပာမွန္းယုံမိေတာ့သည္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ဘ၀င္ျမင့္သြားသည္။ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကန္တင္းမွာထိုင္မိသည္ႏွင့္ မီမီက စမိတ္ဆက္ေပးသည္။
"ခင္သီရီ ဒါ ရဲဘုန္းတဲ့။ ရဲဘုန္းေရ သူကေတာ့ ခင္သီရိ။"
"ဟုတ္ကဲ့ ေတြ႔ရတာ၀မ္းသာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ရဲဘုန္းပါ။"
" ကြၽန္မ ကိုရဲဘုန္းကိုရင္းႏွီးခ်င္တာၾကာပါၿပီ။ အခုမွပဲေသေသခ်ာခ်ာ မိတ္ဆက္ရေတာ့တယ္။"
သူမက ကြၽန္ေတာ့္ကို စူးစူးရွရွ ၾကည္႔ၿပီးပြင့္လင္းစြာေျပာေလသည္။ကြၽန္ေတာ္ကလည္း သူမကို ေသေသခ်ာခ်ာျပန္စိုက္ၾကည္႔လိုက္သည္။ သူမကလည္း လုံး၀မ်က္ႏွာမလႊဲပဲ ျပန္ၾကည္႔ရာ မထင္မွတ္ဘဲ မ်က္လုံးတိုက္ပြဲျဖစ္သြားေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ကိုယ့္ဟာကို မ်က္စိအၾကည္႔စူးလွၿပီဟုထင္ထားရာ သူမႏွင့္ၿပိဳင္ႀကည္႔မွ သူမ၏အၾကည္႔စူးကို မခံႏိုင္ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ဆုံး ကြၽန္ေတာ္သူမမ်က္လုံးကို ၾကည္႔ရင္းၾကည္႔ရင္းစိတ္ထဲ ေၾကာက္စိတ္မ်ားေပၚလာကာ မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲမ်က္လုံးကို လႊဲလိုက္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္မ်က္လုံးကို လႊဲလိုက္သည္ႏွင့္သူမက လြင္လြင္ေလးရယ္သည္။သူမသည္ ေကာင္ေလးမင္းႏုပါေသးတယ္ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ မခိုးမခန္႔ရယ္ျခင္းျဖစ္သည္။ကြၽန္ေတာ္သည္ သူမရဲ႔ေလွာင္ရယ္သံကို ခံရခက္ေသာ္လည္း သူမအားလုံး၀ျပန္မၾကည္႔ရဲေတာ့ေပ။ထိုအၾကည္႔တိုက္ပြဲမွစၿပီး ေနာ္အၿမဲတမ္းသူမအား ရွံဳးနိမ့္ရေတာ့မည္ကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ထိုအခ်ိန္ကမသိေသးေပ။
သူမႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ဆုံဆည္းၿပီး တစ္ပတ္အၾကာတြင္ သူမက ကြၽန္ေတာ့္အားထူးထူးဆန္းဆန္းဖုန္းဆက္လာသည္။
"ရဲဘုန္း ေနာက္တစ္နာရီေလာက္နင္အားလား။ ငါ့ကြန္ပ်ဴတာပ်က္သြားလို႔လာၾကည္႔ေပးပါဦး။"
ကြၽန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားသည္။ သူမႏွင့္ သိတာျဖင့္တစ္ခါတည္းရွိေသးသည္။အိမ္ကိုပင္ဖုန္းဆက္လာခိုင္းေနသည္။ေနာက္ၿပီး သူမေခၚေသာအခ်ိန္သည္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့ခ်စ္သူ ပန္း ႏွင့္ခ်ိန္းထားေသာအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ကြၽန္ေတာ္သည္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္မယုံႀကည္ႏုိင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ သူမစကားကိုမျငင္းႏိုင္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။သူမရဲ႔ မျမင္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းအင္တစ္မ်ိဳးက ကြၽန္ေတာ့္ကို လႊမ္းၿခံဳထားသလိုခံစားေနရသည္။
"ရပါတယ္ လာခဲ့မယ္ေလ။နင့္အိမ္ေနရာကိုေျပာလိုက္။"
ကြၽန္ေတာ္သူမအိမ္ကိုေရာက္ေသာအခါ သူမကကြၽန္ေတာ့္ကို အခန္းတစ္ခန္းထဲတစ္ခါတည္းေခၚသြားသည္။ သူမက ကြၽန္ေတာ့္အားကြန္ပ်ဴတာကိုျပၿပီး
" မနက္တုန္းကေတာင္အေကာင္းႀကီး အခုဖြင့္ေတာ့လုံး၀မလာေတာ့ဘူး အဲဒါနည္းနည္းစစ္ေပးဦး။"
သူကသည္ ကြန္ပ်ဴတာခုံနားထိုင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာေလသည္။အခန္းထဲတြင္ထိုင္ခုံက တစ္လုံးထဲရွိၿပီး ထိုထိုင္ခုံတြင္သူမကထိုင္ေနရာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ကုန္းၿပီး UPS ကိုဖြင့္ရေလသည္။ သူမ၏ကြန္ပ်ဴတာထားပုံမွာ UPS ႏွင့္ Hard Disk ကိုေအာက္မွာထားရာ ကြၽန္ေတာ္ကသူမ၏ ေျခေထာက္နားကုန္းၿပီးဖြင့္ေနရသည္။ ကြန္ပ်ဴတာမွာ တက္မလာေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က
"system ပုံးမွာမ်ား တစ္ခုခုျဖစ္လားမသိဘူး။ ၀ါယာမ်ားလြတ္ေနလားမသိဘူး ၀ါယာႀကိဳးေတြကိုေသေသခ်ာခ်ာျပန္တပ္ၾကည္႔လိုက္မယ္"
"အင္းတတ္လိုက္ေလ။"
သူမက တပ္ေလဟုသာေျပာသည္ ထိုင္ရာကလုံး၀မထပဲ ေျခတစ္ဘက္ကိုေတာင္ခ်ိတ္ၿပီးထိုင္လိုက္ေသးသည္။ဒီပုံအတိုင္းဆုိရင္ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ေျခေထာက္နားအထိကုန္းသြားၿပီး လုပ္ရမလိုျဖစ္ေနသည္။ သူမ ၀တ္ထားသည္မွာ ေပါင္လည္ေလာက္စကတ္အမည္းေရာင္က်ပ္က်ပ္ျဖစ္သည္။ အိမ္ခန္းထဲမွာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဖိနပ္မစီးထားရာ ျဖဴေဖြးၿပီး အခ်ိဳးက်ေနေသာ ေျခဖမိုးအစုံကိုလည္းေတြ႔ရသည္။ ေျခေခ်ာင္းေလးမ်ားမွာလည္း ေျခသည္းနီ အနီေရာင္ေတာက္ေတာက္ကိုဆိုးထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုၿပီးသူမ နားေလးဖက္ေထာက္ၿပီး system ပုံးကိုလွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ ၀ိုင္ယာႀကိဳးမ်ားကို တတ္ေနစဥ္ သူမ၏ေျခေထာက္က ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းနဲ႔နီးလာသည္။ ဟာဒါဘာသေဘာလဲ သူမရဲ႔ ေျခေထာက္ကဘာလုပ္တာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ေတြးေနရင္း သူမရဲ႔ေျခေထာက္က ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႔ ေခါင္းႏွင့္ပိုပိုနီးလာသည္။ သူမေျခေထာက္တြင္လိမ္းထားေသာ လိုးရွင္းအနံ႔ပင္ရလာသည္။ အံံ႔ၾသစရာေကာင္းသည္မွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႔ေျခေထာက္ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းေပၚေရာက္လာတာကို စိတ္မတိုမိပဲ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႔ ညီေလးကေထာင္လာျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ခင္သီရီရဲ႔ေျခေထာက္တစ္ဘက္က ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းေပၚကိုတင္လိုက္ေလသည္။က်န္ေျခတစ္ေခ်ာင္းက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႔ႏွာေခါင္းကိုလာထိေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္ႏွာေခါင္းကို သူမရဲေျခဖ၀ါးႏွင့္ ပိတ္ထားေလေတာ့သည္။ ေျခတစ္ေခ်ာင္းကေခါင္းကိုဖိထားၿပီး ေျခဖ၀ါးႏွင့္ကြၽန္ေတာ့္ႏွာေခါင္းကို ပိတ္ထားသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္အသက္ရွဴရၾကပ္လာသည္။ရုန္းကန္ဖို႔အင္အားမ်ားလည္း ေပ်ာက္ဆုံးလာသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္
" နင္အသက္ရွဴၾကပ္ေနၿပီမလား"
အလြန္မာေၾကာၿပီး ျပတ္သားေသာအသံျဖင့္ ခင္သီရိကကြၽန္ေတာ့္ကိုေမးေလသည္။
No comments:
Post a Comment