ကၽြန္မေနာက္ထပ္အတန္းမလစ္ေတာ့ပါ
ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို
ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတာေတာ့ၾကာပါျပီ ဒါေပမယ့္လည္း အခုမွဘဲ တင္ျဖစ္သြားတာပါ၊ ဒီဇာတ္လမ္းက
အခ်စ္တကၠသိုလ္က ကိုဇရက္ေရးတဲ့ (ယဥ္ယဥ္ အပိုးက်ိဳးပါျပီရွင္)ဇာတ္လမ္းနဲ႔တူေနလို႔
Copy ကူးျပီးအနည္းငယ္ေျပာင္းထားတာလို႔မထင္ေစခ်င္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြကိုက
သေဘာသဘာ၀ခ်င္းက တူေနလို႔သာ ဆင္တူေနျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
“အား..အမေလး
နာလွပါျပီ..ေၾကာက္ပါျပီ ဆရာရယ္..သ..သမီးေနာက္ကိုလိမၼာပါ့မယ္..အား..အမေလး”
အသက္အားျဖင့္17ႏွစ္ခန္႔သာရွိေသာ
ကၽြန္မ၏ခႏၱာကိုယ္သည္ တကယ့္အပ်ိဳၾကီးတေယာက္ေလာက္ပင္ရွိေနျပီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္အခုအခ်ိန္မွာေတာ့
ကၽြန္မသည္ ေအာက္ပိုင္းဗလာက်င္းပံုစံျဖင့္ မတ္တပ္ရပ္ျပီးအရိုက္ခံေနရျပီျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မရဲ့ျဖစ္ပံုကေတာ့ဒီလိုေလးစတာပါဘဲရွင္….။
ကၽြန္မဆယ္တန္းေရာက္ေသာအခါ
အေမကကၽြန္မအား အေကာင္းဆံုးက်ဴရွင္အားေရြး၍တတ္ေစသည္၊ သို႔ေသာ္ႏွစ္စတြင္ပင္ ကၽြန္မသည္အေမထားေပးေသာ
က်ဴရွင္မ်ားတြင္ တခုမဟုတ္တခုျပႆနာျဖစ္ျပီး ထြက္လာခဲ့ရသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ အေမကလည္းဆူပူတာက
တေၾကာင္း၊ အေပါင္းအသင္းကဆြယ္သျဖင့္ေလွ်ာက္သြားေနခဲ့ျခင္းေၾကာင့္တေၾကာင္း ကၽြန္မသည္ဆယ္တန္းကို
ဘုန္းခနဲလဲေနေအာင္ဘဲ က်ရပါေတာ့သည္။ ဆယ္တန္းက်တယ္ဆိုရင္ဘဲ စိတ္ဓာတ္ကလည္း ပိုမိုက်သြားခဲ့သည္၊
အေမအားလည္းဆယ္တန္းမတတ္ေတာ့ဘူး သင္တန္းမ်ားသာတတ္ေတာ့မည္ဟု ပူဆာခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္အေမကလက္မခံ၊
သူမ၏အကိုက်ဴရွင္တြင္တတ္ရမည္ဟု ကၽြန္မအားတခ်က္လႊတ္အမိန္႔ခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။
အေမရဲ့အကို
ဦးေက်ာ္ေအာင္သည္ တမ်ိဳးလံုး၊တေဆြလည္းတြင္ ကၽြန္မႏွင့္မတည့္ေသာ တဦးတည္းေသာရန္သူပင္ျဖစ္သည္၊
ပထမႏွစ္(၁၀)တုန္းကလည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပခဲ့သျဖင့္ သူ႔က်ဴရွင္တြင္ မတတ္ခဲ့ရေပ၊
ယခုႏွစ္တြင္ေတာ့ဘယ္လိုမွေျပးမလြတ္တဲ့အေျခအေနနဲ႔ေတြ႔ေနရျပီျဖစ္သည္။
ဦးေက်ာ္ေအာင္၏က်ဴရွင္သည္
အျခားက်ဴရွင္မ်ားကဲ့သုိ႔ ေဘာ္ဒါသင္တန္းသားလက္ခံျခင္းမရွိေပ၊ သို႔ေသာ္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားအတြက္ကိုမူ
ေဘာ္ဒါလက္ခံပါသည္၊ သို႔တည္းမက ေဆြမ်ိဳးအရင္းၾကီးမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္မအတြက္အေမမွာ တျပားမွ်ေပးစရာမလုိခဲ့ေပ။
ေဘာ္ဒါေနတဲ့သူမ်ားမွာလည္း ကၽြန္မအပါအ၀င္ (၃)ေယာက္သာရွိျပီး (၃)ေယာက္လံုးကလည္းရင္းႏွီးျပီးသား
ညီအမ(၃)ေယာက္ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ကၽြန္မအတြက္အနည္းငယ္ ကံေကာင္းျခင္းပင္ျဖစ္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ႏွစ္ေယာက္လံုးကို
အခုမွဆယ္တန္းစတတ္တာလည္းျဖစ္၊ စာကလည္းေတာ္ၾကျပန္ေတာ့၊ ကၽြန္မအတြက္ကကံမေကာင္းျပန္ေပ။
အခုလည္း
ကၽြန္မထက္အငယ္ႏွစ္ေယာက္အေရွ႕တြင္ ေအာက္ပိုင္းဗလာက်င္းပံုစံျဖင့္ အရိုက္ခံေနရေသးသည္၊
အျပစ္ကေတာ့အျခားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး ကၽြန္မက်ဴရွင္ခ်ိန္ေတြကို လစ္လစ္ျပီးေတာ့ အျပင္ခိုးထြက္သြားလို႔ပါဘဲ၊
ဆရာဦးေက်ာ္ေအာင္ရွိ၊မရွိကို ၾကည့္ျပီး မရွိဘူးဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္မလစ္ေနက်ပါဘဲ၊ ဒါေပမယ့္အခုေတာ့ဘယ္က
ဘယ္လိုသိသြားသည္ေတာ့မသိပါဘူး။
ကၽြန္မအေတြးမ်ားကမၻာပတ္ေနခိုက္
ေနာက္ထပ္ၾကိမ္လံုးရိုက္ခ်က္က တင္ပါးေပၚသို႔ထပ္မံက်ေရာက္ လာခဲ့ပါေတာ့သည္။
“အား…အေမ့…အား…”
“ဆရာ…ဆရာရယ္မမလည္းမွတ္ေလာက္ပါျပီေတာ္ပါေတာ့ေနာ္..မမတင္ပါးမွာလည္းအရွိဳးရာေတြထပ္ေနပါျပီ”
ေဘးမွၾကည့္ေနေသာသီရိက မေနႏိုင္မထုိင္ႏိုင္ ၀င္ေရာက္ေျပာဆိုလိုက္မိပါသည္။ ဦးေက်ာ္ေအာင္လည္း
စိတ္ကိုထိန္း၍ တူမျဖစ္သူကၽြန္မအား…
“ယမံု..နင္ေနာက္တခါအတန္းေတြလစ္တယ္လို႔ၾကားရင္မလြယ္ဘူးမွတ္..စည္းကမ္းကိုမရွိဘူး..အျပင္ထြက္ခြင့္ခဏေလးေပးလုိက္တယ္ဆိုရင္ဘဲ
ထြက္သြားလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကိုျပန္မလာေတာ့ဘူး.. ရတဲ့အခြင့္အေရးကိုရသလိုယူတာဘဲ.. အငယ္ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္စမ္း
အျပင္ထြက္ခြင့္ရရင္ေတာ့ အိမ္ထဲမွာစာက်က္ေနတာေတြ႔လား… နင္ငါေျပာတာၾကားရဲ့လား…ယမံု” ျပန္မေျပာသျဖင့္
ဦးေက်ာ္ေအာင္သည္ ၾကိမ္လံုးကိုလႊဲကာ ခပ္စပ္စပ္ေလးတခ်က္ထပ္ရိုက္လုိက္ပါသည္။ ထိုမွသာယမံုငိုသံၾကီးႏွင့္
“ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့ပါ.. ဆရာ..”“အရုိက္ခံထားရတာကိုေတာင္ေဒါင့္မက်ိဳးခ်င္ဘူး..ကဲလုပ္စရာရွိတာလုပ္ၾကေတာ့”ဟုဆိုကာ
သူတို႔သံုးေယာက္လံုးအား ျပန္လႊတ္လုိက္ပါသည္။
“မမယမံု..ေတာ္ေတာ္နာေနလားဟင္..”
အခန္းထဲအေရာက္တြင္ေမးေသာ ညီမခိုင္ေလးရဲ့အေမးကို ယမံုျပန္မေျဖႏိုင္ဘဲ ေခါင္းသာညိတ္ျပလုိက္ပါသည္၊
“ညီမေဆးလူးေပးမယ္ေနာ္မမ”ဟုဆိုကာ ခိုင္ေလးက ကၽြန္မအားေမွာက္ခံုအေနအထားေနခုိင္းပါသည္၊
ကၽြန္မလည္းအလုိက္သင့္ပင္ေနေပးလိုက္ျပီးေနာက္ ခိုင္းေလးက ကၽြန္မ၀တ္ထားေသာ ေဘာင္းဘီႏွစ္ထပ္လံုးကို
ဒူးေခါင္းေလာက္ေရာက္သည္အထိေလွ်ာခ်ျပီး ကၽြန္မတင္ပါးကိုေဆးလူးေပးပါသည္။
ကၽြန္မသည္ဂ်စ္ကန္ကန္ႏိုင္သည္ဘဲေျပာမလား၊
ေျပာမရဆိုမရလုိ႔ဘဲေျပာမလားေတာ့မသိ ကၽြန္မသည္ဆရာရိုက္ျခင္းကို ခံရသည့္တိုင္ တစ္ရက္၊ႏွစ္ရက္သာျငိမ္သြားခဲ့ေသာ္လည္း
လစ္ျမဲအတိုင္းအေျခအေနၾကည့္၍ ျပန္လစ္ပါေတာ့သည္။
တေန႔ကၽြန္မ
ဓာတုေဗဒအခ်ိန္တြင္ ေမးမည့္စာမ်ားကိုမရေသးသည္ကတေၾကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ခ်ိန္းထားသည္ကတေၾကာင္း
ထိုအေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ဓာတုေဗဒအခ်ိန္အားလစ္၍ ထြက္ခဲ့ပါသည္။ ဓာတုေဗဒအခ်ိန္သည္ည(၈း၃၀)ျပီးမည္ျဖစ္သျဖင့္
ေစာ၍ျပန္ေရာက္လာေသာ္လည္း အိမ္တြင္းသို႔မ၀င္ေသးဘဲ က်ဴရွင္ဆင္းခ်ိန္တံခါးေပါက္၍လူရႈပ္မွသာ
ကပ္၍၀င္ရန္ၾကံရြယ္ခဲ့ပါသည္။ ခဏအၾကာတြင္က်ဴရွင္ဆင္းသျဖင့္ကၽြန္မအၾကံအတိုင္း အိမ္တြင္းသို႔မသိမသာ
၀င္ခဲ့ပါသည္။
“မမျပန္လာျပီလား..”
သီရိကေမးသည္၊
“အင္း..”ၿပံဳးၿပံဳးျဖင့္ကၽြန္မကျပန္ေျဖလုိက္ပါသည္၊
သို႔ေသာ္သီရိကမၿပံဳးႏိုင္ မ်က္ႏွာမေကာင္းသျဖင့္
“သီရိဘာျဖစ္ေနတာလဲ”
သီရိကဘာျဖစ္သည္ကိုျပန္မေျဖဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနပါသည္။
ေဘးတြင္ရွိေသာခိုင္ေလးမွ
“မမယမံုကို ဘဘၾကီးကထမင္းစားေသာက္ျပီးလို႔ ကိစၥ၊၀ိစၥေတြအားလံုးျပီးရင္ စာသင္ခန္းထဲမွာေတြ႔မယ္တဲ့”
“နင္တို႔ေရာပါလား”
“မပါဘူးမမယမံု..ေနာက္ျပီး…”
“ေနာက္ျပီး..ဘာျဖစ္လဲ..
ငါအတန္းလစ္တာကိုသိသြားလို႔လား”
“အင္း…”
ကၽြန္မလည္းအနည္းငယ္လန္႔သြားခဲ့ပါသည္၊
သို႔ေသာ္လည္းကိုယ္လုပ္တဲ့အျပစ္ကိုယ္ခံရမွာဘဲဆိုျပီး လုပ္စရာရွိသည္မ်ားကိုသာ လုပ္ေနလိုက္ပါေတာ့သည္။
အခ်ိန္ကလည္းကုန္တာျမန္လြန္းလွပါသည္၊
ကၽြန္မလုပ္စရာမ်ားကို လုပ္ျပီးေတာ့အခါတြင္ ၉း၃၀ခန္႔ပင္ရွိျပီျဖစ္ပါသည္၊ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ေတာ့အခန္းထဲတြင္စာက်က္ေနၾကပါသည္၊
ကၽြန္မလည္း ဆရာလာခိုင္းသည့္အတိုင္း စာသင္ခန္းထဲသို႔လာခဲ့ပါသည္၊ စာသင္တန္းထဲတြင္ဆရာ့ကိုမေတြ႔သျဖင့္
ဆရာ့အခန္းသို႔သြားခဲ့ပါသည္။
“ေဒါက္..ေဒါက္..ဆရာ..သမီးယမံုပါ…”
“ေအး..ယမံု..စာသင္ခန္းထဲမွာေစာင့္ေန..”
ကၽြန္မလည္းဆရာစကားအတိုင္း
စာသင္ခန္းဘက္သို႔ျပန္ဆင္းလာခဲ့ပါသည္။
ဆရာအခန္းထဲသို႔၀င္လာေသာအခါ
ကၽြန္မလည္းကိုယ့္အျပစ္ကိုယ္သိစြာျဖင့္ လက္ခေလးပိုက္လ်က္..
“စာသင္ခ်ိန္မွာလစ္ျပီးဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ…”
“သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အျပင္ထြက္သြားတာပါ”
“နင္ဒီႏွစ္ေရာေအာင္ပါ့မလား…”
ကၽြန္မအားအထင္ေသးေသာအၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္၍ေမးသည္။
“ေအာင္မွာပါ..မယံုရင္ၾကည့္ေန”
ကၽြန္မလည္းဘုဆတ္ဆတ္ပင္ျပန္ေျဖလုိက္ပါသည္။
“ထားပါေတာ့..ဒါ့ထက္ငါ့စည္းကမ္းေတြကို
မလိုက္နာတာကိုငါ့ကမၾကိဳက္တာ.. ပထမတေခါက္တုန္းကလည္းေျပာတယ္.. အခုၾကည့္နားမေထာင္ဘူး..
ညည္းအရွက္မရွိဘူးလား..”
ဒါနဲ႔ကၽြန္မလည္း
မေက်မနပ္ျဖင့္ပင္ “ဆရာ..သမီးကို ဖင္ခၽြတ္ရိုက္မွာမွတ္လား.. ရိုက္ေလ”ဟု အရုိက္ခံရမည့္အတူတူဆိုျပီး
ဖင္ကိုဆရာ့ဘက္ေနာက္ပစ္၍ လက္ပိုက္ကာေနေပးလုိက္ပါသည္။
ကၽြန္မ၏ထိုစကားကို
ဆရာကေဒါသထြက္သြားဟန္တူသည္၊ ဆရာက “နင္က..နင့္အျပစ္ကုိဒီေလာက္ေလးနဲ႔ျပီးမယ္ထင္လို႔လား..
ဒီတခါေတာ့မရေတာ့ဘူးမွတ္..” ကၽြန္မအနည္းငယ္ေတာ့ တမ်ိဳးျဖစ္သြားသည္၊ သို႔ေသာ္လည္း မၾကားသလိုသာေနလိုက္သည္။
ဆရာကေတာ့ အေပၚထပ္သို႔တတ္သြားျပီး သီရိႏွင့္ခုိင္ေလးတို႔အား စာသင္ခန္းသို႔ေခၚထုတ္လာခဲ့ျပီး…
“နင္တို႔ရဲ့အရွက္မရွိတဲ့အမၾကီးကို
ဘယ္လိုအျပစ္ေပးမလဲဆိုတာၾကည့္ထား.. နင္တို႔လည္းသူလိုမျဖစ္ေအာင္ေန ၾကားလား”
“ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့ဆရာ”
“ကဲ..ယမံု..ေနာက္လွည့္ျပီးေသခ်ာလက္ပိုက္ထား..
နင္လုိခ်င္တဲ့အျပစ္လာျပီ..” ဟုဆုိကာ ကၽြန္မ၀တ္ထားေသာ ထဘီအားဆြဲခ်လိုက္ပါသည္။ ကၽြန္မလည္း
တခါခံဖူးျပီးသားမို႔ အသစ္အဆန္းျဖစ္မေနေတာ့ဘဲ မ်က္စိသာမိွတ္ထားပါေတာ့သည္။ ကၽြန္မသည္ဒီေန႔သည္လိုအရုိက္ခံရမည္ကို
သိသျဖင့္ထဘီေအာက္တြင္ မည့္သည့္အရာမွ်မ၀တ္ထားခဲ့ပါ ထို႔ေၾကာင့္လည္းဆရာက ထဘီကိုခၽြတ္ခ်လိုက္ျပီးသည္ႏွင့္
ကၽြန္မရဲ့တင္ပါးၾကီးအား ၾကိမ္လံုးနဲ႔လႊဲ၍လႊဲ၍ဆြဲပါေတာ့သည္။
“ျဖန္း..ျဖန္း..ျဖန္…”
“အာ..အား..အား…အားးးး”
ကၽြန္မလည္းတခုခံဖူးျပီးသားမို႔ ပထမတေခါက္ကလို ကူပါ၊ကယ္ပါဆိုတဲ့ ေတာင္းပန္စကားမ်ားကိုလည္းမေျပာေနေတာ့ပါ၊
ဆရာရုိက္သမွ်ကိုသာ ညည္းသံေလးထြက္၍သာ ခံေနမိပါေတာ့သည္။ ရိုက္ခ်က္သည္ အခ်က္(၃၀)၀န္းက်င္ခန္႔ရွိျပီျဖစ္ပါသည္၊
ကၽြန္မဖင္ပါးသည္လည္း ေရာင္ကိုင္းေနပင္လို႔ပင္ ကၽြန္မထင္မိပါသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ဆရာက
ခဏနားပါသည္။ ေဘးမွၾကည့္ေနၾကေသာ ညီမႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္မကိုၾကည့္ျပီး သနားေနၾကပံုေပၚေနပါတယ္။
“ဟဲ့..ယမံု…နင္မရွက္တတ္ဘူးလား..
ၾကည့္စမ္းကိုယ့္ထက္အငယ္ေတြေရွ႕မွာ ဖင္ေျပာင္ၾကီးနဲ႔အရိုက္ခံေနရတာကို”
ကၽြန္မလည္း
မၾကားမိသလိုပင္ မသိဟန္ေဆာင္ေနလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္မရဲ့ထိုအက်င့္ကို သိေနေသာဆရာက “ယမံုနင္မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္မေနပါနဲ႔..
နင္ဟာေလ” ဟုဆိုကာ အခန္းတြင္းမွထြက္ရန္ဟန္ျပင္လုိက္ပါသည္၊ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မက “ကၽြန္မက
ဆရာက်ဴရွင္မွာတတ္ေနရျပီဘဲ ဆရာဘာလုပ္လုပ္ခံရမွာဘဲေလ.. ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ” ကၽြန္မရဲ့စကားကိုဆရာၾကားေသာအခါ
လွမ္းျပီးေသာေျခလွမ္းမ်ားကိုပင္ ေနာက္ျပန္လွည့္၍ “ေကာင္းျပီေလ.. နင္လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ခိုင္းႏိုင္တာဘဲ”
ဟုဆိုျပီး ခ်ထားလုိက္ျပီးေသာ ၾကိမ္လံုးအားထမ္မံကိုင္လုိက္ပါေတာ့သည္။
“နင္က
ငါ့စကားကိုလည္းနားမေထာင္ဘူး.. ျပန္လည္းေျပာေသးတယ္.. ေအးဟုတ္ျပီ.. နင္ကရိုက္ေတာ့လည္းရိုက္ရိုက္ဆိုျပီး
ခံတယ္.. ေတာ္ေတာ္လည္းအရည္ထူတယ္ဆိုေတာ့..” ဆရာေခတၱမွ်စဥ္းစားပါသည္ ျပီးေနာက္ “နင္ဒီဘက္လွည့္”
ဟုဆိုကာအငယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိေသာ စာသင္ခံုဘက္သို႔ ကၽြန္မအားလွည့္ခိုင္းခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေနာက္
“သီရိနဲ႔ခိုင္ေလး သမီးတို႔ကအျပစ္ရွိတဲ့သူမဟုတ္ေတာ့ လုပ္စရာရွိတာသြားလုပ္ေခ်ေတာ့” “ဟုတ္ကဲ့ဆရာ”
သီရိနဲ႔ခုိင္ေလးလည္း သူတို႔ေနတဲ့အေပၚထပ္သို႔ျပန္တတ္သြားပါေတာ့သည္။
“ကဲ..အခုအခ်ိန္ကစျပီး
ညည္းကိုအပိုးက်ိဳးေအာင္ ဆံုးမေတာ့မယ္” ဟုဆိုကာ ၾကိမ္လံုးအားေ၀ွ႔ယမ္းလိုက္ပါေတာ့သည္။
“နင္အခုထုိင္ထလုပ္ရမယ္.. ငါ့မရပ္ခိုင္းသ၍မရပ္ရဘူး.. အကယ္၍ရပ္သြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၾကိမ္လံုးနဲ႔ဆယ္ခ်က္သမမယ္..
ဟုတ္ျပီလား” ကၽြန္မလည္း ဆရာေျပာသည့္အတုိင္းပင္ ထုိင္ထစလုပ္ရပါေတာ့သည္ သို႔ေသာ္စိတ္ထဲတြင္ေတာ့
လံုး၀မေက်နပ္ပါ။
“၁.၂.၃.၄……………..၁၀၀……၁၅၀.၁၅၁.၁၅၂.၁၅၃..”
တစ္ရာငါးဆယ္ေက်ာ္လုပ္ျပီးေနာက္
ကၽြန္မေျခေထာက္မ်ားယိုင္စျပဳလာပါေတာ့သည္။
ဆရာကေတာ့
ကၽြန္မအေရွ႕ကစားပြဲခံုတြင္ထုိင္ကာ စာအုပ္တအုပ္ျဖင့္ ဇိမ္က်ေနပါသည္။ ကၽြန္မလည္း နာေနျပီျဖစ္ေသာတင္ပါးအား
ထပ္မံအရုိက္ခံရမည့္အေရးကို ေတြးကာေၾကာက္မိသျဖင့္ ဆက္လက္၍သာ ထိုင္၊ထလုပ္ေနရပါေတာ့သည္။
“ေဒါင္..ေဒါင္..ေဒါင္..”
ဆယ္နာရီသံေခ်ာင္းျဖစ္သည္၊ ကၽြန္မမ်က္ႏွာမွာလည္းေခၽြးမ်ားစိုလ်က္၊ ဒူးေခါင္းသည္လည္း
ယိုင္ထိုးလ်က္၊ ကၽြန္မအားမေလ်ာ့ေသးပါဘူး.. ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မတင္ပါးကနာေနဆဲဘဲေလ..၊
ဆရာကစာအုပ္ကိုစားပြဲေပၚေမွာက္လ်က္…
“ဘယ္လိုလဲ..ယမံုေတာ္ေတာ္ေလးမွ
ေကာင္းရဲ့လား.. ေနာက္ဆိုစည္းကမ္းလုိက္နာမွာလား.. ေျပာစကားေရာနားေထာင္မွာလား..” ဆရာေမးသည့္စကားမ်ားကို
ကၽြန္မျပန္မေျဖပါ လုပ္ျမဲအတုိင္းသာ ထိုင္ထကိုဆက္လုပ္ေနခဲ့ပါသည္၊ ကၽြန္မအေၾကာင္းကိုသိသည့္ဆရာမွ
ကၽြန္မအားအခြင့္အေရးတခုေပးပါသည္၊ “ေကာင္းျပီယမံု.. ညည္းကဆက္လုပ္အုန္းမယ္ဆိုမွေတာ့ အခြင့္အေရးတခုေတာ့ေပးရမွာေပါ့..
ညည္းခႏၱာကိုယ္မွ အခုက်န္ေသးတဲ့အေပၚပိုင္းအ၀တ္ေတြကို ခၽြတ္ခ်ျပီးေတာ့ ထိုင္ထလုပ္မယ္ဆိုရင္
ညည္းထုိင္ထ(၅၀၀)ဘဲလုပ္ရမယ္.. ဘယ္လိုလဲ”
ကၽြန္မအနည္းငယ္စဥ္းစားၾကည့္လုိက္ပါသည္..
ကၽြန္မအခုလည္းေအာက္ပိုင္းဗလာက်င္းျဖစ္သည္ ေနာက္ထပ္အေပၚပိုင္းဗလာက်င္းရပါကလည္း ကၽြန္မအတြက္မႈအထူးအျခားေတာ့ရွိမည္မဟုတ္ဟု
ကၽြန္မေတြးလိုက္မိပါသည္။ ထို႔ေနာက္ မေရရာဘဲ ဘယ္ေတာ့ရပ္ခိုင္းမယ္မွန္းမသိတဲ့ ထိုင္ထကိုလုပ္ေနမယ့္အစား
အတိအက်နဲ႔ထိုင္ထကိုလုပ္တာဘဲ ေကာင္းပါတယ္ဟု မွတ္ကာ.. ကၽြန္မ၏အေပၚပိုင္းတြင္၀တ္ထားေသာ
အကၤ် ီၾကယ္သီးကို စတင္ျဖဳတ္လုိက္ပါေတာ့သည္။ ၾကယ္သီးမ်ားကိုတလံုးခ်င္းျဖဳတ္ျပီးေနာက္
ေနာက္ဆံုးတြင္ အတြင္းခံအက်ၤ ီသာက်န္ပါေတာ့သည္၊ ထိုေဘာ္လီကိုလည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပင္ခ်ိတ္ကိုျဖဳတ္၍
ေဘးဘက္ကိုပို႔လုိက္ပါသည္။ ကၽြန္မလုပ္ေဆာင္သမွ်မ်ားကိုေတာ့ ဆရာမွၾကည့္၍ ေနပါေတာ့သည္။
အခုအခါတြင္ေတာ့ ကၽြန္မသည္ ၀တ္လစ္စလစ္ျဖင့္ ကိုယ္လံုးတီးဘ၀သို႔ ေရာက္သြားခဲ့ျပီျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ဆရာခုိင္းသည့္အတုိင္းပင္
ထိုင္ထအခါ(၅၀၀)အား စတင္ေရတြက္၍ လုပ္ပါေတာ့သည္။
“၁.၂.၃.၄….”
သို႔ေသာ္
အစပိုင္းတြင္လုပ္ထားခဲ့ေသာ ထုိင္ထမ်ား၏ ဒါဏ္ေၾကာင့္ ယိမ္းယိုင္ေနေသာ ကၽြန္မရဲ့ေျခေထာက္မ်ားသည္
ေအာက္တြင္သာေရာက္ေနျပီး အေပၚသို႔ျပန္မႏိုင္ပါေတာ့ေခ်၊ ကၽြန္မမထိုင္ႏိုင္ေတာ့သည့္အျဖစ္ကို
ဆရာကသိ၍ကၽြန္မအား…
“ညည္းထုိင္ထ
ဆက္လုပ္အုန္းမွာလား မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ငါလုပ္တဲ့အတုိင္းသာခံေပေတာ့”
ကၽြန္မလည္း
ဒီတခါေတာ့ေခါင္းငံု႔လ်က္ပင္ “ဟုတ္ကဲ့..ဆရာခိုင္းတာကိုလုပ္ပါ့မယ္”
“ညည္း..ငါ့နားလာခဲ့”
ကၽြန္မလည္း ဆရာနားသို႔သြားခဲ့ပါသည္။
“ညည္းေပါင္ႏွစ္ခုကိုကားလုိက္..
ျပီးရင္ဒူးေခါင္းကိုနည္းနည္းေကြးလိုက္” ကၽြန္မလည္းေပါင္ႏွစ္ဘက္ကိုကား၍ ဒူးေခါင္းကိုအနည္းငယ္ေကြးလုိက္ပါသည္။
ထိုအခိုက္ ေအာက္ဘက္မွဟာေနေသာ ေနရာမွေလ၀င္၊ေလထြက္မ်ားသျဖင့္ ကၽြန္မအားေသးေပါက္ခ်င္စိတ္မ်ားကို
ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မေသးေပါက္ခ်င္ေၾကာင္းကိုမူ ဆရာ့အားမေျပာခဲ့ပါ။
“မဟုတ္ေသးဘူး..
ဒီပံုစံနဲ႔ဆိုညည္းက ျဖံဳမွာမဟုတ္ေသးဘူး”ဟုဆိုကာ ကၽြန္မအား အျခားပံုစံတခုကို ေျပာင္းလုပ္ခုိင္းျပန္ပါသည္။
“အင္း..
ဟုတ္ျပီ ဒီလုိလုပ္”ဟုဆိုျပီးေနာက္…
“နင္ခုနကအတုိင္းဘဲ
ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကိုကားလုိက္ ျပီးရင္.. နင့္လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ေျခေခ်ာင္းေတြနဲ႔ထိတဲ့အထိကုန္းလိုက္”
ဒီတခါေတာ့
ကၽြန္မအတြက္တကယ္ကို ခက္ခဲေနပါသည္၊ ကၽြန္မသည္ အရိုက္ခံရရံု၊ထိုင္ထလုပ္ရရံုမက ကၽြန္မရဲ့ပစၥည္းၾကီးေပၚေအာင္
ျပရမည့္အျဖစ္သို႔ပင္ေရာက္ေနျပီျဖစ္သျဖင့္ အနည္းငယ္တုံ႔ဆိုင္းေနပါေတာ့သည္။
“ဟဲ့..ျမန္ျမန္လုပ္”ဟုဆိုကာ
ၾကိမ္လံုးတခ်က္သည္ ကၽြန္မတင္ပါးေပၚသို႔ ေရာက္လာပါေတာ့သည္။
“အား…”
“ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့..”
ကၽြန္မလည္း ေနာက္ထပ္ၾကိမ္လံုးတခ်က္ ေရာက္လာမည့္အေရးကို ေတြးကာေၾကာက္မိသျဖင့္ ခိုင္းသည့္အတုိင္းပင္
လုပ္လုိက္ပါေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ ခုနကေပါက္ခ်င္ေနေသာ ေသးသည္ ပို၍ပုိ၍ပင္ ေပါက္ခ်င္လာျပီျဖစ္ပါသည္။
ဒါနဲ႔ကၽြန္မလည္းဘယ္လုိမွမေနႏိုင္ေတာ့သျဖင့္….
“ဆရာ..ကၽြန္မကို
အိမ္သာသြားခြင့္ျပဳပါ”
“ဘာလုပ္ဖို႔လဲ”
ဘာလုပ္ဖို႔လဲဆိုေတာ့
ကၽြန္မဘယ္လုိေျဖရမွန္းမသိေတာ့ေပ အိမ္သာသြားပါတယ္ဆိုမွေတာ့ သဘာ၀ကေပးတဲ့အလုပ္ေတြကိုလုပ္ဖို႔ေပါ့၊
ကၽြန္မေျဖရခက္ေနမွန္းသိေတာ့ ဆရာက..
“ညည္းကို
ေသးသြားေပါက္မွာလား၊ ခ်ီးသြားပါမွာလား” လို႔ေမးတာ
ကၽြန္မလည္း
ေသးကေတာ္ေတာ္ေလးကို ေပါက္ခ်င္ေနျပီျဖစ္တာေၾကာင့္ အသံကိုပင္ေလ်ာ့ကာ..
“သမီး..ေသးသြားေပါက္မလို႔ပါဆရာ”
“မေပါက္ရဘူး..”
“ရွင္…”
“ဟုတ္တယ္
နင့္ကိုအခုၾကိမ္လံုးနဲ႔ အခ်က္(၂၅)ခ်က္ရိုက္ရအုန္းမယ္ အဲ့ဒါျပီးမွဘဲသြားေပါက္”
ကၽြန္မလည္း
ေသးေပါက္ခ်င္တာကို ေအာင့္ထားလုိက္ပါတယ္ ထိုအခိုက္မွာဘဲ ကၽြန္မရဲ့ကုန္းထားေသာ တင္ပါးဆီသို႔
ဆရာ၏ရိုက္ခ်က္မ်ား က်ေရာက္လာပါေတာ့သည္။ ကၽြန္မလည္း အစပိုင္းက ရိုက္ခ်က္မ်ားေပၚတြင္ထပ္၍
အရုိက္ခံရသျဖင့္ မထိေအာင္ ဟုိဘက္ဒီဘက္သြားေနမိပါေတာ့သည္၊ ဒါကိုဆရာမွ ေဒါသျဖစ္ကာ ကၽြန္မအားကုပ္မွဆြဲ၍
သူ၏ေပါင္ေပၚတြင္၀မ္းလ်ားေမွာက္ေစကာ ကၽြန္မအားခ်ဳပ္၍ ၾကိမ္လံုးျဖင့္ေဆာ္ပါေတာ့သည္။ ကၽြန္မလည္း
နာသျဖင့္ရုန္းေနမိပါေတာ့သည္၊ တေခါက္တြင္ေတာ့ ကၽြန္မရုန္းလုိက္ျခင္းေၾကာင့္ တင္ပါးအားမထိဘဲ
ကၽြန္မ၏ ေသးေပါက္ေသာေနရာေလးအား ထိမွန္သြားပါေတာ့သည္။
“အား............”
“အဲ့ဒါေၾကာင့္ေျပာပါတယ္
ရုန္းမေနပါနဲ႔ ရုန္းရင္မထိသင့္တဲ့ေနရာေတြထိကုန္ပါမယ္လို႔”
ၾကိမ္လံုးရိုက္ခ်က္(၂၃)ခ်က္ေျမာက္မွာေတာ့
ေျပာစကားနားမေထာင္ဘဲ ကၽြန္မသည္ ရုန္းလိုက္မိသျဖင့္ ေသးထြက္ေပါက္အား ရိုက္ခ်က္ျပင္းျပင္းျဖင့္ထိမွန္သြားပါေတာ့သည္၊
ထိုအခ်ိန္မွာဘဲ ကၽြန္မရဲ့ေအာင့္အီးထားေသာ ေသးမ်ားသည္လည္း မေအာင့္အီးႏိုင္ေတာ့ဘဲ တလေဟာ
ေပါက္ထြက္လာပါေတာ့သည္။ ကၽြန္မလည္းေသးမ်ားထြက္က်သြားသျဖင့္ စိုရႊဲသြားျပီး ဆရာ၏လံုခ်ည္မ်ားသည္လည္း
ကၽြန္မေသးမ်ားျဖင့္ စိုရႊဲသြားပါေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္က်န္ေသာ
ႏွစ္ခ်က္ကုိ ဆရာမွ ကၽြန္မအားမရိုက္ေတာ့ဘဲ…
“ယမံု..ညည္းေသးေတြကို
ေျပာင္ေအာင္ေဆးလုိက္ အနံ႔ေတြမက်န္ခဲ့ေစနဲ႔ ျပီးရင္အိပ္ေတာ့” ဟုဆိုကာ အေပၚထပ္သို႔ျပန္တတ္သြားပါေတာ့သည္။
THE END
No comments:
Post a Comment