ေနာက္နွစ္ရက္ေလာက္ေအးေဆးမေတြ႕ရဖူး....
။ေက်ာင္းကအၿပန္လဲသိပ္အဆင္မေၿပေတာ့ခဏတၿဖဳတ္ပဲလုပ္ရတယ္...
။အဲ့လိုနဲ႔ပိတ္ရက္တရက္ရတယ္...။ဝါတြင္းမို႔ထင္တာပဲ...
။သူ႔မိဘေတြကအလုပ္သြားတယ္...။က်ေနာ္တို႔နားရတယ္....
။အိမ္မွာလဲအဘြားပဲက်န္ခဲ့ေတာ့သူ႔အိမ္ကိုလစ္ခဲ့တယ္...။သူ႔အိမ္ေရာက္ေတာ့အိမ္ေဖာ္အမၾကီးကအိမ္လည္သြားမယ္ဆိုပီးထြက္သြားတာနဲ႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက်န္ခဲ့တာေပါ့....။အဲ့တာဟာကံေကာင္းဖို႔လားကံဆိုးဖို႔လားခုထိမေတြးနိုင္ေသးဖူး...။
က်ေနာ္တို႔လဲစားစရာရွိတာစား...အိမ္တံခါးကိုေသာ့ခတ္ပီးအားရပါးရလုပ္မယ္ေပါ့...
။တကယ္လိုးေတာ့မယ္ဆိုပီးၾကံထားတာ...။သူကလဲလိုးခ်င္ေနတယ္...။အဲ့တာနဲ႔က်ေနာ္ကိုစုပ္ေပးပီးေတာ့က်ေနာ္ကသူ႔အဖုတ္ေလးကိုယက္ေပးေနတယ္..။ႏွစ္ေယာက္လံုးေတာ္ေတာ္ေကာင္းေနၾကတာေပါ့...
။အဲ့ခ်ိန္မွာၿဗဳန္းဆိုအိမ္တခါးပြင့္သြားတယ္...
။က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၿပိဳင္တူၾကည့္လိုက္မိတယ္..။
"မမ""မမစိမ့္"ၿပိဳင္တူေခၚလိုက္မိတယ္...
။သူလဲက်ေနာ္တို႔ကိုၿမင္ပီးအံ့အားသင့္သြားတယ္...
။မမစိမ့္ကိုေသခ်ာၾကည့္မွသူငိုထားတာဗ်..
။သူခဏေၾကာင္ေနပီး...ေလသံမာမာနဲ႔..."ငါ့အခန္းထဲခုလိုက္ခဲ့ၾက"...
။က်ေနာ္တို႔လဲအရမ္းေၾကာက္လန္႔ပီး...
။ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ဖူး...
။အဝတ္အစားေလးေတြကိုင္ပီးကိုယ္လံုးတီးေလးေတြနဲ႔သူေနာက္ကိုလိုက္ခဲ့ၾကတယ္..
.။ဘာေတြမ်ားဆက္ၿဖစ္မလဲေပါ့...
။လူၾကီးေတြသိသြားရင္ေတာ့ေသပီပဲ...။ႏွစ္ေယာက္လံုးလဲငိုခ်င္ေနၾကတယ္...
။အဲ့တုန္းကေသလုေၿမာပါးကိုေၾကာက္ေနတာ..
။မမစိမ္႔အခန္းထဲေရာက္ေရာသူကကုတင္ေပၚမွာထိုင္ေနတယ္..
။က်ေနာ္တို႔သူ႔ေရွ႕မွရပ္လိုက္ၾကတယ္...
။သူမ်က္ႏွာမွာအၿပင္ကၿပန္လာတုန္းကလိုဝမ္းနည္းေနတဲ့ပံုမရွိေတာ့ဖူး...။အေရာင္တလက္လက္ေတာက္ပေနတဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ေအးစက္စက္အေငြ႔အသက္ေတြေတြ႕ေနရတယ္...။က်ေနာ္႔ဒူးေတြအရမ္းတုန္ေနတာ...
။သိမ္႔လဲရွိုက္ရွိုက္ပီးငိုေနေတာ့တာ...
No comments:
Post a Comment